غزلی از سپیده مختاری

روح آرام ، روح غمگینم ! ای که شــــــــعر  آفریـــــده ای با من
روزگارت چــــــطور می گذرد  ؟  به تــــوافق رســیده ای بامن؟
رفت او ... این دلیل خوبی نیست؟ من تو را  گاه با خودم ببرم؟
به همانجا که چندپیک شراب،نیمه شب سر کشیده ای با من
اگر این خانه غرق هق هق شد ، زندگــــی با تو ناموافق شــد
می شـود مخفیانه عاشق شد ،تو بگو !هـم عقـیده ای با من؟
شــــــعر کردیم بــــــی قراری را ، اتــــــفاقات  خـــــانه داری را
بـــعد از اینها بیا ترانه کنیم ، هر کســــــی را که دیده ای با من
ساعت آینده را نشـــانم داد ، ما  که رفتیــــم هر چــــه   باداباد
از نوک قله های شـــــــعر افــــتاد  بار دیگر ســــــپیده ای با من