غزل هایی از سپیده مختاری

اول :

یک عمر پشت  پــــــنجره های  تظاهــــرم                

او در بـرم گرفــــــته ... تویـی در تصــــورم

او خوب بود و هست ولی  طبق  رسمشان               

باید پســـــر  همیـــــشه  برایش بــیا ورم

گــــــــفتم  خدا کرم کــــند  امـــا خـدا  مرا                 

دیدی کشـاند زیر پتــــوی  "خدا کــــرم"!؟

می خواستم به ده بقـــبولانم عـــــشق را                

امــــا بریــــــد نـــــاف  مـــــرا  د ر بــــرابرم

گفتــــــم  دعا اگر بتواند تـــــو را ... ولــــی                

با روســری اجازه نــــدادند در حـــــــــرم...

یک عمر پشت پنجره هایی که نیــــــستی               

آخــر کجا قفس شــده ای؟  مـن که بندرم

امـــــــشب کــدام را بنـویسم...بـگو : تورا                 

یا مرد ســاده ای که گرفته ســـت در برم

دوم :

پســـــر اگر شــــده بودم پـــــدر  جوان تر بود      

و  حال مادرم از این که هســـت ،  بهتر  بود

عـــــــصای دست  پدر ، تکــــــیه گاه  رویایی       

پســــــر   نــــماد   خـــدایان  روزی آور  بـــود

تمــــام زندگی ام   بی تکان تاب  گذشـــــت        

در آن حـــــیاط که سرتا سرش  مـشـجر  بود

همیــــشه مادر  آبستن ام  هوس می کرد_       

شراب شیر ، ولی" گاو مش حسن"، خر  بود

و خواهرم به خدا  جان که پس نداد خــــــدا_      

فرشتــــــه ای که فرسـتاده بود "شـر خر"بود

دوبــــاره این هــــمه  مادینـــگی  مــــرا  آزرد       

پســــــر اگر  شده بودم  ...  اگــر مقدر بود...