بند بازي

ظرفيتي موزيكال ندارند

شعرهايي كه به دنيا آمده اند لال

مي بخشيد

«بانوي زيباي من!»

به درشتي چشم هايتان بيشتر مي آمد

اسكاري كه نصيب دست هايم شد

كف زدنهاي صحنه كه تمام شود

تعظيمي بر صندلي تكيه مي دهد

رگهايي بند باز ندارم

صفحه هايي پشت سرم مي گذارند و بر مي دارم

مي روم،خاك صحنه را مي بوسم،مي روم

مثل جنگ هاي صحرايي بي قاعده ام

كنار دستم هيچ تكنيكي نيست

از سركشي ست كه باران مي آيد

ديمي زميني را آرزو نمي كند

باور كن! اشباع شده ام از بلندي دامنم

وتابوتي شيشه اي كه با تكه سيبي در دهان در آن مي خوابم

مي روم،خاك صحنه را مي بوسم،مي روم

از زيركي ام قدري در بانك مي گذارم

حدس هايي را نمي زنم

تصميم هايي را براي تعطيلي جا مي گذارم

دفترم را گردگيري مي كنم

همسرم را سر خط مي نويسم.

شعر پیشین مهرنوش قربانعلی در پیاده رو :

انا لله...


بند ساعتم شده ام
چرخيدن مرزهايم گسترش نيافته است
عقب ... گرد:
عقربه ها به فرمانده گوش ندارند
يا علامت تسليم نشان مي دهند
يا دست هايي آويزان

خاطره اي بر مي گردد كه نفهميده هنوز،
سرش به كجاي ديوار خورد!
كوچه ي شهيد دائمي نفس مي كشد داغ
تابستان بود داغ
" بود" گلويش را به لكنت مي اندازد داغ

آمده ام چيزي به ارث ببرم
جز اناﷲ وانا اليه راجعون
از خطي كه كشيده بودم كف دست هاي تو
اگر گذاشته بودند
آن تيروكمان بزرگتر مي شد
ودست از سر گنجشك ها برمي داشت

چه چيز را مي خواهد به ياد بياورد؟
پس گردني را خورده است ،ديگر...
پنجره اي كه حكم پروازي مشروط را در خود داشت
نيمي از لبخند را برويم بست

بر صورت ساعت مي وزد داغ
خلاف خاطره هايم چشم به پشت سر ندارم
فقط...
تصادفي كه در فرعي شهيد دائمي مي پيچيد
درآرايشي ديگر چگونه شكل مي گرفت؟
آمده ام چيزي به ارث ببرم
جزاناﷲ و انا اليه راجعون

به چپ...چپ
به راست...راست
هميشه نمي پرسد،سليمان كه:« هدهد كجاست؟»

چند پند پرده جلوتر مي خواهم بنوازم
عقربه اي گوش به فرمان ندارد
خدايي اش
حيف اين صدا نيست
كه

آينده ي اپرايي نباشد
پرده اي را مي نوازم
كه پيش تر از گام ساعت است.