شعری از مهدی. ع. راد

من رشد بذر را به نام خود نام نهاده بودم تا
افرادِ آب دریابند مقصودشان کجاست!
بر اصوات معلق خود را پراکندم و پراکندم دست‌هایی را به اشاره
که هوا را بشکافند و همه‌چیز را به نام من، دگربار بیافرینند.
برزمین قدم می‌گذاردم و بی‌تفاوت- سرخوش تنها نام تو را و خود را منتشر می‌کردم.
بله چنین بی‌خود و یکسره تن بودم.
حال به دین خدایی قدیم و پادشاهیِ باشکوه و نیز تاج مرصع‌ام
اعلام می‌کنم: بر دو پای پُرخون‌ام ایستاده‌ام و بر این برج نام می‌نهم،
من گناه نخستینم را بی‌پروا پذیراترم
و قسم به همه‌ی صداها که مقصدشان منم
دگرباره
تو را به عشق حوا وا می‌گذاشتم
به یاریِ تو و هم به سوی تو...
پس آشوب و جنگ از آن من و اراده‌ی من
مأمن و مکان از آن تو
باشد که هیچ جنبنده‌ای از تو نگذرد دوست من!
و نیز تو می‌دانی
از این‌همه خواهم گذشت
به شادی و سکر!
آمین.