شعری از محمد مهدی پور

از پنجره‌ای که باز نشد


اپیزود اول

از پنجره‌ای که باز نشد/ صدایت می‌زنم
به پنجره‌ای که باز نشد

دست‌هایم/ به قلبی که یادش رفت
                                 احساسِ میان دنده
و گوشتی که فشردم
فشردمم
و آخر...
           از تنهایی کلاغ/ میانِ زیبا
                                      و احساس پرواز در مسیر شمال
 
از جنوبی که به جنون راه می‌بردم
صدایی که خواندم/ به ابتدای نقطه/ به ضربانِ‌قلب/ درمسیرنوشتار


سر بلند کردم
خواندم «الف» آب بستن بر چشم‌هایم
گفتم «ب» بندهای این شعر بسیار شد
همین‌جا ماندیم
فرو رفتیم/ در آبی که دیگر نداشت [متوجه شدی چی گفت؟]
به خود به بلندای نفس
    به عبور ذهن از خیال
          به تنگنای این تنهای تنگ‌شده       ف
                          سرزمین ما هیچ وقت قا نداشت
                                    همه چیز قصه‌ای بود
                                                     از زبان
                                                     گرگ![گرگ]


اپیزود دوم

از پنجره‌ای که باز نشد
          به تویی که دست نمی‌زنی
                                         فرار می‌کنم
از کلمات به حروف
ازابتدای انتهای دفتر
    به روی جلد                     
به نقاشی کودکی
داخل نون
[ببخشید!] می‌شود نون را کمی بزرگ‌تر
آن‌قدر که پر کند خالی را بکشی؟

از سطر به سر می‌رسم
به عکس/ به تو/ که پشت به دیوار عینک زده
چه‌قدر همه چیز خوب است [خندیدن]
حالا هیچی نیست [از منی که تواَم/ و تویی که منی]

از همه‌ی دنیایت که عکس بود             عکسی نمانده
یادت رفته بود
               دوربین صدا حرکت ندارد
می‌گفتی: «عکس صدا در دست‌هایم کو»
                   صدا مگر عکس می‌شود؟
                                                     شاید آن‌هم کو؟
                                                                        کوه
از سطر به سطر می‌رسم
            به سِر شدن این کلمات میان سَرم
                وقتی که قیچی شده بود/ از تویی که نبودی
فرار کن از منی که تواَم
                     شاید به اویی که من نیستم راهی باشد
بغلم می‌کنی؟
در عکسی که دستی قیچی گرفته می‌برد/ یادت نیست؟
از سطر به ستون می‌رسم
و         همه
 چیز             خراب
        می‌شود