شعری از محمد سعید میرزایی

غزلی از محمد سعید میرزایی

جهان به صورت یک زن شبی به راه افتاد / درون زن پر دیوانه بود،شاعر بود

و زن درون خودش بود،زن درون خودش،درون خوابِ خودش در خودش مسافر بود

درون زن پرِ زنهای مردآزاری / و مردهای زیادی که خودکشی کردند

و عاشقان غریبی که گم شدند به مه / و عابرانِ همیشه گرفته خاطر بود

و زن درون خودش در عبور از خود بود / شتابِ منفی اش اما نمی گذشت از خود

و عاشقان خودش را نمی رساند به هم / و زن همیشه نویسنده ای مقصر بود

و زن به صاعقه کبریت کوچکی افروخت / و عاشقان را در جاده های یخ زده سوخت

و درّه هایش را از سکوت و مه پر کرد / و مرد خسته که یک ناشناسِ عابر بود...

و زن به درد درونش همیشه مؤمن بود / پر از خیال خداهای غیر ممکن بود

که تا ابد متولد نمی شدند انگار...و زن درون خودش یک خدای کافر بود

و زن مدام پر از دردهای مزمن بود / به فکر خوردن سنگینترین مسکن بود

و زن درون خودش یک روانِ ساکن بود / و غرقِ الکلِ سیّال در مخدّر بود

زن از تشنّجِ زیبایی خودش می مرد / درون خاطره ی مردِ خسته می رقصید

به عاشقانه ترین فصل خود می اندیشید / و در تصوّر زیباترین مناظر بود

و زن به قلب خودش فکر کرد،در ذهنش،مواد رادیو اکتیو می درخشیدند...

شکوفه های روان باز می شدند آرام...و زن درون درخشانترین جواهر بود...

و زن در آینه پک زد به آخرین سیگار/ و گفت:کیست در آنسوی آخرین دیوار؟

به جز زنی که فراتر نمی رود از خود... و مردِ خسته که عاشقترین مسافر بود-

درون حافظه ی زن به زن می اندیشید / و خوابِ آمدنش را به خوابِ زن می دید

و زن به دورترین قصه ها شباهت داشت / و با غریبترین بادها معاصر بود

:به من نگاه کن آه ای زن ای زن موعود! / درون چشم تو آن سرزمینِ رؤیایی ست

که ساحلش پر از آواز و بشکه های شراب / و کشتیانِ پر از مردمِ مهاجر بود...

و زن پر از تبِ تنهایی و ستایش بود / پر از الهه، پر از معبدِ نیایش بود

پر از تراژدی و صحنه ی نمایش بود / و زن هنوز به فکر سکانس آخِر بود...

و زن به صاعقه کبریت دیگری افروخت/ و سوخت صومعه ها،شهرها،معابد را

و نعش سوختگان ماند و عاشقی تنها...و زن مجسّمه اش در همه معابر بود

..جهان به صورت یک زن شبی به راه افتاد / تمام حافظه اش را به دست باد سپرد

درون آینه خود را که دید زیبابود،برای خودکشی آماده بود،حاضر بود...

و زن به زندگی بعدی اش می اندیشید / کنارِ مرد، درون جزیره ای بی نام

و مردِ خسته که هی دور می شد و نزدیک... و زن در آینه نه مخفی و نه ظاهر بود

و زن در آینه در خود شکست خود را سوخت / و عاشقی متولّد شد آخرین شاعر

که در سرودنِ زن بود،زن درونش بود: درونِ زن پرِ دیوانه بود،شاعر بود...