شعری از محمد جهانجو

زن از شروع همین شعر می‌رسد به جنون 
تلاش می‌کند از اشک خود بسازد خون 

نشسته‌ است و به این فکر می‌کند، باید؛
بدل شود به زنی نانجیب و بی‌قانون!

سقوط می‌کند از رنج آشپزخانه
زنِ به قاشق و چنگال و مردها مظنون!

به فکر کشته شدن زیر رنده می‌افتد
به فکر خاصیت صلح و کفتر و زیتون!

گذشته را می‌بندد به نیش آینده 
گذشته را می‌ریزد مقابل اکنون!

به داروین وسط گریه‌هاش می‌خندد
که خارج است غمش از توان یک میمون!
◾️
میان شعر است و زن هنوز مجنون است
نه مثل خواسته‌اش بی‌حیا و بی‌قانون!
 
به این نتیجه رسیده که وزن سنگین است
و ذره‌ذره طیِ یک عروجِ رو به درون؛

فرار می‌کند از تن تتن تنِ شاعر 
دقیقاً اینجا از شعر می‌زند بیرون

شعورِ شاعر هم می‌رود قدم بزند 
بدون اینکه بپرسد: چرا؟ بگوید: چون...