شعری از فرهاد کریمی

محکوم

اینجا اطراف این دیوار

ساعتی دیوانه خوابیده است!

تنها منم که عاشق مانده­ ام

لای بتُن­ ها و آجرها

رفتن به وقتِ ساعت پنج      رُخ می­ دهد

وَ همه چیز دوباره در حیاط جا می­ ماند

من محکوم ­ام

به حیاط

به اَنار

به بتُن­ ها و آجرها

وَ به ساعت دیوانه­ ای که روی کوکِ پنج منفجر می­ شود.