شعری از فاطمه نیک نیا

-پروردگار، این طرح انسان وار را اینبار
از چهره های ناگزیر خسته مان بردار

-شرمنده ایم از گریه ی پیغمبر معزول
پای فریب اختیار رای مان بگذار

-باید مواظب بود این دنیای مظنون را
از محشرت چیزی نمی دانیم جز اقرار

-"ایمان ترسو"، ذکر طوطیوار، ذبح فهم
ما عاملان اختیاریم از سر اجبار!

-صف های طولانی محشر را نتابیدیم
بر گردن ادراکمان انداختند افسار

-اقرار کن بر توبه ات، بگذار برگردیم
حتما تو هم شرمنده ای از این همه اصرار..!