شعری از علی عبداللهی


شعری از علی عبداللهی نویسنده : علی عبداللهی
تاریخ ارسال :‌ 13 دی 94
بخش : شعر امروز ایران

باران  و  باد

(به یاد آوارگانی که به اروپا می گریزند)

1.

صبح ها عطر می زنند
همه بی استثنا
و چه عطرهای خوشی!
تمام روز
آمیزش عطرها
با درود و قهر و خستگی
تماشایی است

شب
تندبادها اما
فرامی رسند
آغشته به عطرها، درودها،
قهرها و خستگی
هوهوکنان می غرند
در این اواخر پاییز
برای ربودن آخرین برگ های سمج
از درخت ها
و چال کردن زاری ها
در شرمگاه دره

تندبادهای غران:
ایزدان جنگل
تنها
برای ربودن عطر زنان و
برگ ها نیامده اند
به تنبیه فصلی آمده اند که
پادشاهی خود را
ابدی می داند
و می پندارد که ماناتر از
بودای بامیان است.

2.

باران در فلدافینگ
برادر من نیست
شوی شب است
خواهر من نیست
همزاد درخت است
و در تبانی روزها
هیچ گاه
جانب مرا نمی گیرد
بر نرینگی شیروانی و مادگی دره
به یکسان دست می رساند
و همه چیز را
می لیسد
با زبان نرم خود

هم باده ی هوا
هم مستی خاک
به لهجه ی غریبی
نام مرا تلفظ می کند و
حال تنهایی را نمی پرسد.
به زبان عتیقی
سفر تکوین را می نگارد و
زیر درختان بلند
لمیده اند دایناسورهای نشئه
از بلعیدن آهوی فراموشکاری
 در حوالی آبکند

آهنگ موزونی دارد
سرودهای رخوتناک کلیسایی
با ارگی به همراهی آریاهای باخ
باران در فلدافینگ
بند نمی آید
همانگونه که مرگ راحت باش ندارد
در حلب در کابل در پاریس در تهران
همانگونه که عشق
بیانی نمی شناسد
در مونیخ در قاهره در بیت اللحم در دمشق
همانگونه که رنج نامی ندارد
در کوبانی در الانبار در قندوز
در انحنای روزهای ترس خورده

بر شیروانی خاموش
بر سکوت بومی دره
بر خشمناکی سطرهای قصیده ی مسعود
بر دقت سال خورشیدی خیام
شکل تنهایی
هزار گونه دارد و یک ماهیت
درنگ نمی کند
چون غبار بر کتاب های من
در آن خرپشته ی خاموش

مستی یگانه در این باران
نام ها را
به یاد نمی آورد
در شب های گران گذر
با باد و باران
خواهرانِ تنیِ تنهایی اند
روزی به هم می رسند
در ساحلی ممکن
جلوی چشم دریاچه می رقصند
در جزیره ی گل سرخ
در شکل گیتاری سبز و غریب
به شکل یک گلابی خوشحال لمیده
مشرف بر بی اعتنایی دهان ها
غریب تر از انتظار
متناقض تر از نام همین جزیره
بی نام تر از همین تنهایی
که در لهجه ی مبهم اش
نام هیچ درختی افاده نمی شود
می بارد
بر صفحه ی روزنامه
بر فضله ی سگان
بر شیشه های خالی
بر نوارهای بهداشتی مستعمل

دیروز سرنوشت های دیگری
رقم خورد
فردا گریختگان تازه ای
 به این حوالی می آیند
او نام شان را نمی داند
در لهجه ی ناشناخته شان اما
تمنای دریایی می بیند
در سراشیبی
لمیده بر متکای سبز.

   لینک کوتاه :

  چاپ صفحه
بیان دیدگاه ها
نام و نام خانوادگی : *
ایمیل :
URL :
دیدگاه شما : *
  کد امنیتی
کد امنیتی :