شعری از علی باباچاهی

رها کرده جهان را به حال خودش
دست می زند به سنگ   ستاره از آب درمی آید
صورتش را شست   آب سرد
                         خوش «وقت»ی  آورد:
در خیابان همه چیز هست   «همه-هیچ» هست
گل فروش   اعضای بنی آدم   آدم فروش   هست
سل   طاعون   وبا   دعا می کند که نباشد
                                      نیست   شُکر!
سگ بو نمی کشد کفنم را   اجساد متلاشی نشده را –
                                                   شُکر!
کبوتر زیر کاسکِت سرباز تخم گذاشته   شُکر!
وقتِ عاشقی است   تخم مرغ اولیه روی آینه چرخید
روبوسی   ترنج را از پنجره پرتاب کرد و
                                      همه یوسف شدند
تا به پیری و کوری برسم   صد آفتاب عوض می گفتم
زوزه ی گرگ می شنوم   پیرهن سفید می پوشم بدون ترس


اوقاتم که تلخ می شود   چای را بیش تر به هم می زنم
تلخ   تفکر هم می آورد   دستِ متفکر   انگشت های متفکر
این رودخانه به دریا هم که نرسد پیاده نمی شوم از فکریدن
پرنده های بی اسم به پیشوازم می آیند
با فواره های سرنگون نشده خودمانی ترم
                                            این تویی؟

رفت خودش را در ایستگاهی پیدا کند که در چمدانی
                                                       جاگذاشته بود.