شعری از شاهین شیرزادی

من سرزمین کوچکی بودم ای آفتاب
سرزمینی که فرو شده در سنگ های خودش، هر صبح
سهم خودش را از تو بر می داشت
و صخره هاش، هزار صخره هرکدام از کوه،
سُفتِ سنگی غولی بود
و قلبِ هرکدام از غول
هزار لعلِ بدخشان.  
حالا چگونه از هُرم نفس هات
مسدود می شوی ای اسبِ پی شده
چگونه رها می کنی مرا
که سرزمینِ کوچکی بودم
اقلیمی دور
جانوری که بر ردّ پای خودش بال می کشید
و در خودش سکنی داشت
چگونه رها می کنی مرا
در این برفِ تا ابد؟
خونت کجاست، ای اسبِ پی شده
خونت کجاست ...

***

با من که رفتاری رو به مردنم
و با درختانم، جنازه های واژگون در برف
با پرهای پرندگانم، هزار پر، باریده هرکدام از هزار پرنده ی بازیگوش،
بر خاکِ سردِ مقتلی که من بودم   
به کلامی حمرا سخن بگو
تعمیدم بده
سرخم کن از مناظرِ مرده
ای آفتاب شهید

خونت کجاست،
ای اسب پی شده
خونت کجاست...