شعری از شادی میرزایی

سمت برگ‌ها
به پاییزی جامانده بر شبنم
صدایی
صدایی تو
و هر چه بیش‌تر دیوار به رنگ می‌خورد قرمز
زمستان‌های پنجاه را به هفتادوشش
به من
به زنجیره‌های ترس بین خانه
تا قتل‌عام کلمه

یادت هست
تو صدا بودی
صدای پاییز با چتر دختر همسایه
با زنبیل بزرگ رنگ و خانه
خانه‌های خاموش، کاغذها سفید
تو صدا بودی، قلم بین دست
بین من
بین خیابان
بین دختران سرمشق‌گرفته از خط دبستان و...
تو صدا شدی و ده‌ها، دهه
به لبانت بوسه نخورد
من را کنار همین نیاز
به موهای باد و گرفتگی برکه، سپردی به
آه

آ
حرف بی‌نقطه‌ای بین همین روزها
که خواهیم مرد
جا خواهی گذاشت