شعری از حسین چمن سرا

از قفا آید جفا ، روید زمین را مین و مار
پیش روی ما چه راهی مانده خواجه ؟ الفرار !

گرگ و میشان میکُشد با همدگر باد سحر
چوب خشک و خاصه تر سوزد ز ننگ این تبار

صحبت از آدم شد اما ما که آدم نیستیم
سیب ها سهم شما باشند و سهم ما شرار

آسمان با فصل پیری تا کجا خو کرده ای
بر سر ما عاقبت دیدی چه آوردی ؟ غبار

یاعلی گفتیم و روز از نو نیامد ، شمع ها
از شما اشکی درآوردند و از ما صد دمار