شعری از آزیتا قهرمان

کسی خانه نیست

سیاه خوابیده ایم

هر دو سیاه       روی کاغذهای سفید

من و خدا

و رگهایمان در هم گره خورده

و خونمان هردو یکی ست

در سینه ام گلوله ی داغی ترکیده بود

و آسمان داشت در او    بو می گرفت

مردی که در تنم مرده ام

زنی که او کشته در خودش      پوسیده بود

رعشه ی انگشتهای چروکش روی ماه

دویدنم دور باطل الاباطیل   روی باد

شب ها این سقف لاعلاج

بدخوابمان می کند    چک چک کلمات

و چقدر تنهاییم اینجا و ...

نیست کسی

جز شعر و من و خدا

وقتی  در می زنند

هر سه فریاد می زنیم

کسی خانه نیست.