داستانی از منصور علیمرادی
نویسنده : منصور علیمرادیتاریخ ارسال : 23 اسفند 94
بخش : داستان
جاده
از گردنه ی تپه که بالا می آیم، می بینمش که پای یکی از کهورهای روبرو نشسته. سرِ دو پا، تکیه داده به تنه ی درخت کهور و و دارد توی کتاب اش با مداد چیزی می نویسد. سر گردنه می‌ایستم تا نفسی تازه کنم، به هر طرف که کله می چرخانم برهوت است و خاموش. پُشته ی سیاه از پشت کهورهای جمعی بلند در روبرو خیز بر می دارد و تا دور دست غبار کش می آید. کله ی کهورها در باد نیم روز تکان می خورد و در روزنشینِ دور عقابی چرخی می زند در هوای بعدازظهر.
کودک را می پایم که نیمی از کله ی تراشیده اش لای کتاب گم می شود و دوباره بالا می آید تا نوک مدادش را به دهان ببرد.
تف می کند و سعی می کند دفترش را که روی زمین افتاده از دست باد بگیرد.جاده ی خاکی بیابانی می خزد لابلای کهورهای بلند که روزگاری انگار زمین های اطراف شان را کشت می کرده اند.نزدیک تر که می شوم صدای نجوای اش را می شنوم که حروف کلمات مشقهای اش را بلند و کشیده می خواند.گاه سر بر می گرداند و رو به موجودی خیالی چیزی می گوید که از این فاصله شنیده نمی شود.حرف های اش را باد واضح و ناواضح تا کنار جاده می آورد.
میانه ی کهورستان،فاخته ای از کله ی کهوری پیر پرواز می کند و کودک ناگهانی از جا می جهد و سر پا می ایستد.سر مداد را همچنان در دهان می چرخاند و با حیرت خیره می شود به من، دست تکان می دهم،خم می شود دفتر و کتابش را از روی زمین بر می دارد و به دو خودش را می رساند به جاده:
- آغا سلام.
- سلام پسرم.خوبی؟
- ها.تو خوبی؟
دست اش را دراز می کند، به هم دست می دهیم و به راه می افتیم،می پرسم:
- تنهایی چه کار می کنی تو این بَرِ بیابون؟
می گوید:هاه؟
- اینجا چه کار می کنی؟
-تو خودت تهنایی چه کار می کنین توی بیابان آغا؟
می گویم:لازم نیست شهری حرف بزنی.
می گوید: ماشین نداری؟
- نه،می بینی پیاده ام.
- اصلندِ اصلند نداری؟
- نه.
- موتور هم نداری؟
- نه.
- هاه؟
- ندارم.
- بخر.
- باشه.
- کجا می ری؟
- هر پسینِ پنج شنبه باوام می یاید در دنبالم به مدرسه ی رستم آباد، روستای کنار جاده آسفالت می باشد ، امروز نیامد خودم حرکت کردم، ما مدرسه ی عشایری نداریم آغا.
- کجا هستین؟
- هاه؟
- آبادی تون کدوم طرفه؟
- چاه شور.
- قبلن که داشت.
- بلندتر بگویین.
- قبلنا که مدرسه داشتین.
- دانش آموز ندارد آغا، فقط من هستم.عشایرها کم شده ان.
- عجب.
- تو خودت داری کجا می رَوین؟
- منم دارم می رم چاه شور.
- جدی؟
- آره.
خط سفید جاده در میان سنگ های سیاه ریز و درشت پیچ می خورد و از کمر تپه ماهورها و سینه ی دره های کم عمق بیابانی پیش می رود تا دوردستِ غبار،نسیم نیم روز زمستانی از مغرب دشت نرم می وزد و گاه بوته ای را که مابین راه برداشته از کمر جاده می گذراند.
در دوخط جاده، هم ردیف راه می رویم،پاهای کوچک اش در نیم چکمه های آبی رنگ پلاستیکی قدری لق می خورند،خودش را خزانده در لاک کاپشن پف کرده ی نو اش که با شلوار مخمل کهنه و چوب کبریتی و چکمه های لاستیکی اش نمی خواند.پاچه های شلوارش تا ساق چکمه ها کوتاه شده اند.شوت می کشد زیر سنگ کوچک وسط جاده و می پرسد:
- اسمت چی است آغا ؟
- محمدرحیم.
- ممد رحیم ماشین بخر.
- چشم.
- براش نظر بند هم بگیر چشمش می زنند ها!. تو از برای کنیزو می شناسی؟
- نه.
- همساده ایم،ننه مان می گوید چشم های اش گاو را هم می ترکانند.بگیری ها.
- چشم.
- آغای ممد رحیم.
- بله.
- تو کارت چی است ؟
- کارمند کتابخونه ام ،قبلنا اهل همین حدود بودم، سرباز معلم هم بودم یه دور و زمانه ای.
- ممدرحیم.
- بله.
- بچه هم داری؟
- آره، دوتا،بزرگی همسن توئه.
- هاه؟
- بزرگی همسن توئه.
- چه دارن؟
- همه چی.
- تو چه داری؟
- هچی.
- بیچاره ممدرحیم.
- جان!
- آدم می‌با ممدرحیم هم خودش داشته باشه هم بچه هاش که همه اش بازی کنن.
- تو چی داری؟
- بزرگ شم ماشین هم می خرم ممد رحیم آغا.
- باریکلا.
- آتاری بازی هم می خرم ممدرحیم.
- آفرین به تو.
- به مسافرت هم می روم ممد رحیم آغا، مثل خانواده ی آغای هاشمی تو کتاب.
- عجب!
- به کازرون و نیشابور هم می روم. تو توی شهر زنده ای می کنین؟
- آره.
- برایِ خانواده ی آغای هاشمی هم می بینی؟
- اون یه قصه است،فقط تو کتابه.
- یعنی چه؟
- یعنی اینکه اون یه داستانه،فقط تو کتاب تعلیمات اجتماعی.
- یعنی کازرون نمی رن؟
- نه.
- نیشابورم نمی رن بگردن؟
- نه.
- یعنی دروغه؟
- یه داستانه فقط.
نگاه اش پر از غصه می شود،شوت می زند زیر سنگی کوچک که کمانه می کند به سمت من،جاخالی می دهم.شرمنده می شود.
خاموش و فکری به راهمان ادامه می دهیم، دسته ای پرنده لای یکی از بوته ها افتاده به سر و صدا، عقاب در آسمان بالای سر ما چرخ می خورد، جاده از کنار تپه های بیابانی ذوذنقه ای شکل می گذرد.
- ممدرحیم.
- جانم.
- واقعند خیلی بده که آدم فکر کنه خانواده ی کتاب تعلیمات اجتماعی به کازرون نرفتن.
پشت دست های کوچک اش قدری از جیب کاپشن بیرون مانده،پوست دست های اش چغر شده و سیاه.
- آغای ممد رحیم.
- بله.
- یعنی نه نیشابور رفتن نه کازرون؟
- نه کازرون رفتن و نه نیشابور.
- انارای باغ اضغرآغا هم دروغن؟
- شاید.
- شایت که نه حتمند دروغن.
- حالا زیاد تو خودتو ناراحت نکن.
" تو نگذاشتی کربلایی دوشنبه، گفتی: میدانی چه می گویی؟گفتم: می دانم چه می گویم.گفتی: دختر میرزاخان است، وصله ی تو نیست، می فهمی؟. دختر میرزا خان مگر دل ندارد کربلایی دوشنبه؟ دختر میرزا خان دل داشته باشد، عقل ندارد محمدرحیم، درس خوانده ای که خوانده ای، سرت را بینداز پایین، دوغ بز بخور و معلمی ات را بکن بچه.می روم کربلایی، می روم و بر نمی گردم،چنان که دادعباسو گور غریب شد، می روم که مادران در پای گهواره بخوانند: رفتم به غریبی و چه آمد به سرم..."
کلاس چندمی؟
هاه؟
کلاس چندمی؟
سوم.
قدم هایم را که تندتر می کنم قدری عقب می ماند، همینطور که راه می رود سرش را برگردانده و به قطار تپه ها در مغرب دشت نگاه می کند.پا سست می کنم تا برسد.
- آغای ممدرحیم.
- جانم.
- چرا ماشین نمی خری؟
- پول ندارم.
- پولاتو چه کار می کنی؟ساندویچ می خوری؟
- نه زن و بچه دارم،خرج دارن.تو می خوای چه کاره بشی در آینده؟
- خلبان.
- بعد.
- دگدر.
- بعد.
- بعد پولدار.
- دیگه.
- چقدر بده واقعند...
- چی؟
- که خانواده ی آغای تو کتاب دروغه.
- آره.
- خب تو بگرد شاید تو شهر باشن.آخه عکساشون تو کتاب هَستَه.
- باشه.
- میدونی آغای ممدرحیم.
- بگو.
- حالا بارونو یک دروغی بگه، علو یک دروغی بگه هشطور نیست، کتاب دروغ بگه بده واقعند.
- درسته.
- تو میای به آبادی ما؟
- آره.
- چه کار داری؟
- یه چیزی گذاشتم یه جایی، باید برم ورش دارم.
- پنهونش کردی؟
- آفرین.
- بیا خونه ی ما غذا بخور.
- باشه.
- بزرگ که شدم می خوام یک خونه ی شهری داشته باشم به اندازه ی همین تپه، توش هر غذایی ام باشه، ساندویچم باشه، کبابم باشه، همه چی‌ام باشه.
- جدی؟
- مث خونه ی پسر میرزاخان که تو شهره.
- تو دیدیش؟
- بابام می گه.
" گفت: چه درآورده ای؟ گفتم: گور گبرها را کندم پایین دست تپه ها.گفت: چه داری دفن می کنی پای آن درخت؟گفتم:دلم را محبوبه بانو. گفت: بجنگ، قهرمانانه بجنگ.گفتم: دارم سر گوری گریه می کنم که مرده ندارد، می روم.
ترسوها می روند محمدرحیم،ترسوها.
احمق ها می جنگند محبوبه بانو، احمق ها.اینهمه درس نخوانده ام که به تیر تفنگ پسر عموی تو تلف بشوم.
کاری کن محمد رحیم،کاری کن.
کردم محبوبه بانو،گور گبرها را کندم، درآوردم، اما مِلک بعد از مرگ است، دیگربه کار من نمی آید، دفن شان کردم"
- خونه داری به شهر؟
- آره.
- خونه ی ساختمانی؟
- کرایه کردم.
- یعنی چی؟
- یعنی مال مردمه، من ماه به ماه پول می دم به صاحب اش.
- بیچاره.
- کی؟
- تو دگه.
می ایستد و به پرواز مغرورانه ی عقاب در آسمان نیمه ابری نگاه می کند، کله اش همراه با حرکت عقاب دور می خورد،خنده ای روی لب های خشک و ترکیده اش نشسته،کتاب و دفتر از زیر بغل اش سر می خورند، می افتند روی زمین، توجهی نمی کند و همچنان به آسمان نگاه می کند،خوشحال است.بلاتکلیف ایستاده ام،می گویم:
- به شب می افتیم ها.
- عقابه ممدرحیم آغا.
- می بینم.
دو طرف جاده تا چشم کار می کند بیابان است و جا به جا تپه ماهورهای سنگیِ سوخته از تفت آفتاب، بوته های گرمسیری و درختان نه چندان بلند کُنار. هوا لحظه به لحظه سردتر می شود و ما قدم های مان را تندتر می‌کنیم. از دره ی آبرفتی کم عمقی که می گذریم می بینم نیست،سر برمی گردانم،خم شده و دارد با دقت پای درختچه ی خارداری را در آن طرف جاده وارسی می کند، صدا می زنم:
- دنبال چه می گردی اونجا؟
- قارچ آغا رحیم آغا.
- باران‌گیر می شویم ها.
- اگه ماشین داشتی الان ضبط هم گوش می دادیم.
باران بنا می کند به باریدن، دور دست های مغرب، دشت تاریک شده اما طرف های شرق به نظر می آید که هوا کمی آفتابی است. جاده ناگهانی پیچ می خورد به سمت جنوب، سر بر می گردانم، می بینم نشسته است روی تخته سنگ کنار جاده، یکی از چکمه هایش را درآورده و می تکاند، چکمه را دو سه با می کوبد به سنگ و بعد توی چکمه را با دقت وارسی می کند،دست اش را در گلوی چکمه فرو می کند و دوباره می تکاندش و می پوشد.می پرسد:
- سِند و سال‌ات چقَدَرَه ممدرحیم آغا.
- چهل سال.
- اووَح چل سال.ایجا مَلِم بودی؟
- آره، تو آبادی شما.
- کی؟
- 15-16، شایدم 20 سال پیش.سرباز معلم بودم.
- چه قَدَر زیاد.من به سِند تو برسم سه تا ماشین می خرم.
- لابد دوتا هم زن می گیری.
سرخ می شود و به قرص خورشید گیر کرده در گلوی ابر نگاه می کند.
" من بر گشته ام اما گله ها بر نمی گردند، طبیعت هم مثل آدمیزاد ذات عوض می کند خالو. دنیا دیگر دنیای گذشته ها نیست، از همین حدود که ایل رو به قشلاق پا سفت می کرد، دشت تکه ای از بهشت بود. من بر نمی گردم خالو.
تو بر نمی گردی ممدرحیم، عشق جگرت را خال انداخته بچه جان، برنمی گردی. پدر بزرگت هم رفت، پدر پدربزرگت هم. نیامدند محمد رحیم، نیامدند."
- مشهدی شکرالله هنوز زنده است؟
- کیه ممدرحیم آغا؟
- اون وقتا هشتاد به بالا بود.
- هاه؟
- هیچی.خالو دادمحمد چطور؟
- باوای رحمتو؟
- آره.
- مرده.
- خاله سکینه چی؟
- مرده.
- تو پسر کی هستی؟
- هاه؟
- نورممد چه کار می کنه؟
- چوپن دوشنبه؟
- آره.
- رعد و برق زدش،پی گله.
- بیچاره.
چند تا خونوار عشایرین شما؟
- بلن تر بگو.
- چندتایی خونه مونده؟
- هاه.
در باران بی آزار این روز زمستانی سرش را بالا گرفته و نگاه اش لابلای ابرها را می کاود.می گویم:
- لابد سردش شد رفت به لونه اش.
- جوجه هم داره؟
- حتما داره.
- خیلی باحاله.
- آره.
قدری جلوتر جاده از شیب دره ای بزرگ سرازیر می شود، سرشاخه های بلند درختان گز بر دو جانب رودخانه تکان می خورند.صدای هوم هوم رود می آید، می گویم:
- گاومون زایید.
خودش را مچاله کرده در کاپشن خیس و پره ای از گوش های کوچک اش از زیر کلاه کاپشن دیده می شوند:
- هاه؟
- می بینی که!،گاومون حسابی زاییده.
- ما که گاب نداریم ممد رحیم آغا.
- منظورم اینه حالا چطوری باید از رودخونه رد شیم.
- هاه.
موج های گل آلود و سنگین سیل آوار می شوند روی هم و گلوله می شوند به طرف پایین دست، معلوم است که به خاطر باران بر ارتفاعات دور دست تازه جاری شده و هر لحظه ممکن است سیلاب های اصلی که از کوه های دیگر سرازیر می شوند سر برسند. متوجه دستپاچگی ام شده، می خندد:
- می ترسی عمو ممدرحیم آغا؟
- نه.
- می ترسی آغا ممدرحیم، می ترسی.
- ترس هم داره،مگه تو نمی ترسی؟
- نه.
- واقعا؟
- واقعند.
رود گل آلود هیمنه می کند و جلوتر خودش را باریک می کند تا بتواند از میان دو ردیف درخت شهگز پیر بگذرد. در بالا دستِ دره آسمان مدام غرومب غرومب می کند و خوف صدای رعد در میان پرتگاه های بلند دو طرف دره منعکس می شود.
کتاب و دفترش را زیر دست گرفته و لی لی کنان سنگ کوچکی را روی همواری زمینِ خزه بسته با سر چکمه اش به جلو می راند.آسمان غرومبه ی بعدی می ایستد:
- پایین ترش پَهن آبه، شایَت بِشَوَه که رد بشویم.
قدری پایین تر از ردیف شهگزها، گلوی دره باز می شود و بستر دره هموار،آب بین دو دیواره پهن شده و از هیمنه افتاده .می گویم:
- بپر روی دوش من.
- خودم می آیَم.
- بمونیم یخ می زنیم، هر طور شده باید رد شیم.
- رد بشویم آغا ممدرحیم.
می نشینم روی زمین:
- بپر رو شونه هام.
کمی مکث می کند، بعدسوار می شود روی گردنم و پاهای اش از دو طرف سینه ام آویزان می مانند،کتاب و دفترش را زیر گلویم با دست های اش گرفته.مسیر سیل را اریب می روم که کم خطر تر است،ترس شنوایی ام را از کار انداخته،نه صدای خوفناک آب را می شنوم و نه آسمان غرومبه را ،سعی می کنم به موج رودآب نگاه نکنم تا سرم گیج نرود، بستر رود را اُریب و آهسته پایین می روم،هر لحظه ممکن است کوهی از آب فرا برسد و دره را لبالب بپوشاند. رعد و برق، درخت گَزی را در پایین دست به آتش می کشد،تنم لرز می گیرد، پاهای اش را مثل لنگری بالا و پایین می کند و بی خیال می خندد،حرصم می گیرد و سعی می کنم به هر ضرب و زوری هست گام هایم را تند کنم،کفش هایم از شن کنده نمی شوند، آب تا کمرم بالا می آید و دورم چرخ می خورد،به زحمت پایم را می کشم بالا و ناگهان می افتم به چاله ای که آب تا زیر سینه ام موج بر می دارد،خوشبختانه چرخاب است، از بالا دست، سیلِ گل‌آلود دارد خرسنگی را می غلطاند، معجزه می شود که از چاله خودم را می کشم بالا، با هر گام، قدری از قَدَم از آب بیرون کشیده می شود تا جایی که می رسد به زیر زانوهایم، از رود که می گذرم روی گِردسنگی می نشینم، تنم مثل بیدِ دم باد می لرزد. می پرد پایین و می گوید:
- من نترسیدم.
دندان هایم می خورد به هم .می زند زیر خنده، می گوید:
- ممدرحیم آغا صدای علیکوپتر می ده،صدای علیکوپتر می ده.
ادای مرا درمی آورد.خوشحالم که سیگارم در آب خیس نخورده، پاکت را از جیب بالای پیراهنم می آورم بیرون، نخی آتش می کنم، می گوید:
- پس تریاکی هم می کشی.
می گویم: نه.
- باوام می گه هرکه سیگار بکشه، تریاکی هم می کشه.
- حالا که نیستم.
- ولی می شی.
دست اش را می گیرم و باهم دست در دست در جاده ی گل آلود رو به جنوب راه می افتیم، رد آج های درشت لاستیک تراکتوری بر کرانه های جاده پیداست، سرعتم را کم می کنم تا خسته نشود، سر پُشته که می رسیم باران بند می آید، درختان شسته شده و تمیز بر فرش ناهموار دشت در باد تکان می خورند، می گوید:
- چیزی نمونده تا برسیم آغا رحیم ممد.
- می دونم.
- می دونی؟
" گرگ زده بود به رمه ی خانعلی، خرخره اش را جویده بود پشت کهورهای روبرو، هر طرف که رو می گرداندی سیاه چادری عشایری برپابود و دودی که از پس باران به هوا برمی خواست، اولین سال معلمی چادری بر پا شد که ده دانش آموز را به زحمت جا می داد، باران می خورد به پشت چادر و بوی گچ و عرق تن بچه ها...چه پنهان کرده ای علو؟ هِچی آغا. کجا بوده ای یارمَمَد؟ دنبال بره های خان آغا. کی به خانه ی تان است ولیمَمَد؟ خواهرم از شهر آمده آغا،درس اش تمام شده. گفتم: محبوبه بانو با ماشین می آورندت!،گفتی: پسرعمومه،نباید که بیاره؟. ماشین داره محبوبه بانو. تو هم بخر ممدرحیم، بخر. گنج که ندارم محبوبه بانو؟.پیدا کن ممدرحیم،مرا می خواهی از زیر زمین هم که شده پیدا کن"
- چندسال مَلِم بودی عمو رحیم مَمد؟
- دو سال.
- اوو وَح،دوسال!
- دشتا می شد پر از قارچای سفید.
- من کجا بودم؟
- تو نبودی.
- چیزی یادت رفته اونجا،رحیم ممدآغا؟.
- به کسی نمی گی؟
- نه.
- یه چیز با ارزش.
- مث گلوبند مریموی ما؟
- یه همچین چیزی.
- دیگه بر می گردی شهر؟
- آره.
- پیش بچه هات؟
- آره.پسرم هم قد توئه.
- اسم اش چیه؟
- امیرعلی.
- فامیل اش؟
- چقدر می پرسی.
"چانه و بینی اش شباهت غریبی به چانه و بینی امیر دارد، با این تفاوت که پوست امیر سفید است و مال این سبزه، پایین گوش راست اش خال کوچکی دارد عین گوش امیر.
بابا!.جانم بابا. برام دوچرخه می خری؟. می خرم بابا. بابا!، جانم پسرم!، کی بریم سینما؟میریم باباجان می ریم.بابا!، چیه امیر؟.بیا مشقاموبنویس.
زن تو چرا هی مثل اشباح می خزی تو آشپزخانه و دوباره می نشینی پشت چرخ خیاطی ات،خب قدری حواست به بچه هات باشه.
آخه مرد،وقتی حقوق تو کفاف نمی ده چه خاکی باید به سرم کنم."
- رحیم ممدآغا.
- محمد رحیم.
- خب همون.
- بگو.
- ماشین بخر حتمند. من بزرگ بشوَم حتمند خلبان می شوَم، دکترم می شوَم، پولدارَم می شوَم،مسافرتم به کازرون می رم.
- انشالله.
- حیف.
- چرا؟
- چون تو هیچکدوم شون نیستی.
- ولی من کارمندکتابخونه ام.
- چه فایده.
- چطور؟
- خانواده ی آغای تو کتاب دروغکیه.
از کهورستان میان بیابان که می گذریم، ذوق زده دست اش را از دستم بیرون می آورد و بنا می کند به لی لی کردن.
- اُنجایه، رسیدیم.
- آره.
- تو از رود نترسیدی رحیم آغا ممد، واقعند آفرین.
- نترسیدم.
نخِ سیگاری آتش می زنم، دودش در هوای ابری غروب آبی چشمگیری دارد.پوکه ی سیگار را که پرت می کنم، می رسیم لب دره، درختان گز هنوز مثل همان سال ها سرحال و شاداب اند.
دره سراسر سکوت و رخوت و خاموشی است، از جاده ی بغل تپه سرازیر می شویم و در کوره راهی مالرو جنگل را به سمت پایین ادامه می دهیم، قدری جلوتر راه از بغل دره بالا می خزد، ادامه ی جنگل در پشت تپه هایی گرد و سفید برای مدت یک سیگار کش از نظر پنهان می ماند، روی بلندی می ایستم و جنگل را با دقت از نظر می گذرانم، درخت گز کهن را در حاشیه ی جنگل رصد می کنم و با هم به سمت درخت حرکت می کنیم.
" از همین جا داشتم می آمدم ، از همین کوره راه، ساکم را انداخته بودم حمایلی، زمین به خاطر نم بارانی که شب پیش باریده بود خیس بود و بره چران شکرالله داشت بره ها را از جنگل گز می گذراند، سر همین پیچ جلوگردانم کردی.می روی؟.می روم، می روم و برنمی گردم.
تو اون کتابا چه نوشته که شهامتو از ات گرفته ممدرحیم؟.
شهامت به داشت ماشین نیست محبوبه بانو.
تو ترسویی ممدرحیم، تو ترسویی.
از کنارت که رد شدم، باران دوباره شروع کرد به باریدن، بره چران شکرالله چانه بر چماق اش گذاشته بود و ما را می پایید."
- خونه هاتون کجان پس؟
- پشت اُن گردنه ی روبرویی.
درخت گز پیر، درست کنار گردنه است، وقتی می رسیم هنوز کمی از روشنای هوا باقی است. پای درخت می ایستم، دست می کشم به تنه ی پیرِ پوست پوست شده اش، کپه ی خاک پیش پا را وارسی می کنم، سعی می کنم درست جای دفینه را به یاد بیاورم. چشمم که بالا می آید می بینم پیرمردی ریزقامت جای کودک نشسته، تکیه داده به تنه ی درخت گز، دفترش گوشه ای افتاده و کله ی گرد و تاس اش تا نیمه لای صفحه ی کتابی گیر کرده است، کله اش را می آورد بالا، سر مداد را از دهانش بیرون می آورد و اشاره می کند به درخت پایین دست:
- پای اون یکی بود،حالا نیست،خودتو خسته نکن.
سر برمی گردانم به سمت جای اشاره اش، دوباره که رو بر‌می‌گردانم می بینم پیر مرد نیست. هیچ کس نیست، کودک را صدا می زنم، جوابی نمی آید. پیرمرد ریزه میزه بود، دقیق یادم هست، با ریشی تنک و کلاهی نمدی،چطور ممکن است؟
می دوم بغل تپه، هرچه نگاه می کنم هیچ کس پیدا نیست،جنگل خاموش است و دارد آرام آرام در تاریکی غرق می شود، کودک را صدا می زنم، روباهی از ته جنگل جیغ می‌کشد.
خودم را می رسانم به سر گردنه، هیچ نشانی از سیاه چادرها پیدا نیست،نه روشنای فانوس‌ِخانه ای، نه صدای بزغاله و بره ای...ستاره ها بالای جنگل چشمک می زنند و جانوری در تاریکی به آرامی از کنارم می گذرد.
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
