داستانی از آنا رضایی

                                                         « سلوک »

زن لیوان چای را روی میز چوبی کنار کاناپه گذاشت و خودش را روی خنکای مخمل رها کرد.سی و چند ساله به نظر می رسید.روی یقه ی پیراهن آبی اش چند لکه ی ریز روغن دیده می شد و دور چشم های ریز قهوه ای اش چند چین عمیق. دست های لاغرش را روی عسلی سراند و کنترل ماهواره را به دست گرفت. با ژستی مقتدرانه تلویزیون را روشن کرد. انگار دوره ی طلایی فرمانروایی اش از این ساعت از روز آغاز خواهد شد. سه زن با گرمکن قرمز در قلمرو اش ظاهر شدند. کانال را عوض کرد.مجری محبوبش در حال تعبیر فال حافظ یکی از بینندگان بود. از محبت بیش از اندازه ی مجری به بیننده خوشش نیامد. کانال را عوض کرد. مرد بی آن که به زن مجال واکنشی بدهد در را کوبید و از قلمرو او خارج شد. از این سریال بی هیجان خوشش نمی آمد. پس کانال را عوض کرد.حمیرا روی تصاویر تکراری از جنگل های گیلان چهچهه می زد. خوشش آمد. حمیرا او را به یاد مادرش می انداخت. همین بود. کلیدی برای برگشتن به عادت مطبوع روزانه اش. عادتی که در کوران عادات مختلف هنوز تازگی اش را داشت.به دنبال کمی خوشی خاطرات نخ نمایش را زیر و رو می کرد و دست آخر تا می آمد در فصل خوبی که پیدا کرده بماند...باز هم کسی دستش را روی زنگ در گذاشته بود و خیال برداشتن نداشت. روی رسیور را پوشاند. تلویزیون را خاموش کرد و در را باز کرد. باز هم همسایه ی روبرویی. ثریا خانم. زن مطلقه ی هم سن و سال خودش. صیغه ی یکی از مرد های همین مجتمع بد قواره. در که باز شد انبوهی از بوهای متنوع به شانه اش هجوم آوردند. بوی قیمه را میان بقیه ی بوها تشخیص داد.

-         پیدات نیس خانوم. ستاره ی سهیل شدی. چی شده؟ رنگت پریده. روبراهی؟

-         مرسی ثریا خانوم. خسته م. از سر کار میام. شما خوبی؟

-         زن به سن و سال تو با دو تا بچه و این همه کار بیشتر باید به خودش برسه. گل گاو زبون و زعفرون دم کن بخور. معجزه می کنه.

باز دکان عطاری اش را باز کرد. حالا کی می خواهد ببنددش خدا عالم است. نگاهم به لب های گوشت آلودش است که می جنبند و واژه ها را در هوا رها می کنند.کاش حرف زدن همیشه به همین راحتی بود. صدایش را درست نمی شنوم.انگار زیر آبم و صدای او از جایی بیرون از آب می آید. دستش که به شانه ام می خورد از جا می پرم. متوجه می شوم گوشه ی چشم هایش خیس است. اعلامیه ی ترحیم را به دستم می دهد.

-         بیچاره خانوم رجبی. هیشکی پیشش نبوده. حتی نوه ش که گاهی میومد. حالا بچه هاش یه مراسم کوچیک گرفته ن تو واحد خودش. خواستی بیا. من دیگه برم قربونت.

-         تشریف میاوردین داخل...

-         قربونت وقت ناهاره. می بینمت

دنباله ی مانتوی بلندش روی پله ها کشیده می شود. حتما می رود اعلامیه ی ترحیم خانم رجبی را بین همسایه ها پخش کند که دو روز پیش بوی گند جنازه اش ساختمان را برداشته بود و شوهرم شرط می بست این بوی گند حتما بوی آشغال های همسایه ی کناری ست که ماه به ماه آشغال ها را دم در می گذارد. بوی پیاز داغ توی کریدور می پیچد. زن در را به آرامی می بندد.

                                                ***

     درد در تک تک سلول هایش آژیر می کشد. دستش را روی شکم برآمده اش فشار می دهد.یک دسته موی رنگ شده ی طلایی از زیر روسری اش بیرون ریخته ست و لباس پوشیدنش به زن های شلخته می ماند. دکمه ها را عوضی بسته ست. روسری را وارونه پوشیده ست و نگرانی از سر و رویش چکه می کند.تا پذیرش شود و روی تخت بخوابد یاد تمام آشنایان و نا آشنایانی می افتد که شنیده ست سر زا رفته اند. پرستار می کوشد با بدخلقی نشانش دهد قرار نیست تخم دو زرده بگذاردو هر روزه چندین نفر شبیه او را این جا می آورند تا مایه ی دردسر پرستارها باشند. زیر لب می گوید: کثافت! و آرام تر می شود. هر چند حرکت وحشیانه ی جنین راحتش نمی گذارد.با خودش فکر می کند:

-         این تازه اول کاره. ببین چقدر شلوغه. چقدر تکون می خوره.انگار یه ماهی بزرگه.

و از تصور تکان خوردن یک ماهی در شکمش به خنده می افتد. می دانم تا چند ساعت دیگر باید منتظر درد مهیب تری باشم. اما از چیزی که روحم از آن بی خبرست سرخوشم. نگاهم به زنی ست که موهای بلندش خیس و ژولیده روی بالش پخش اند و از آن درد سیال خلاص شده ست. لب های سفید و ورم کرده اش به خنده ای کوچک بازند و حتما دلش می خواهد یک دل سیر بخوابد. سعی می کنم به جای فکر کردن به لحظات نفس گیر آخر و بخیه و فریاد هایی که قرار است بزنم به آن لبخند کم حال بیندیشم.پشت پنجره دارد برف می آید. چند روزی ست مه شهر را فرا گرفته ست.همسرم می گوید اسم بچه را بگذاریم دومان. دومان در زبان آذری یعنی مه.باید به آن لبخند آسوده فکر کنم. زن می خواهد در شادی گریه های دومان جا بماند. اما به یاد می آورد افسردگی بعد از زایمان را. نقص مادرزادی قلب نوزاد را. نگاه های شماتت بار اطرافیان را. هنوز نفسی تازه نکرده که راه می افتد.

                                                 ***

    نگاهی به پدر و مادرش می اندازد با صدایی که رعشه دارد می گوید: با اجازه ی بزرگترا بله. باران نقل و شیرینی بر سرشان می بارد. از زیر تور به سروش نگاه می کنم که ذوق کرده ست و چشم هایش برق می زند. دستم را می گیرد و می گوید:« بی خیال! درست می شه» به قیافه ی دمغ خانواده ام زل می زنم و فکر می کنم که به این زودی ها قرار نیست درست شود. صورتم از بند انداختن های صبح می سوزد.مادر شوهرم جعبه ی حلقه ها را به دست سروش می دهد. فیلمبر دار زن ها را عقب می زند و از قاب دوربین به ما زل می زند. انگار بخواهم جنایت کنم دستم را پیش می برم. پدر می گفت ازدواج با یک دانشجوی آس و پاس که کار ثابتی ندارد و کله اش بوی قرمه سبزی می دهد جنایت در حق خانواده ای ست که مذهبی و خوشنام است.دلم می خواست به روزی برگردم که جزوه را به سروش دادم و هی دلم می خواست با لهجه ی آذری اش چیزی بگوید که توی دلم قند آب شود. اما زمان بی رحم تر از این حرف هاست که به خواست ما اهمیتی دهد. نقل ها روی سرم می ریزند و حلقه در انگشت انگشتری ام جا می گیرد. سروش دستم را می بوسد و آن بوسه تا همیشه مثل یک داغ روی دست چپم حک می شود. زن تور عروسی را به گوشه ای می اندازد و راه می افتد.

                                                    ***

    قلبش را کف دستش می گیرد و از کنار دیوار به راه می افتد. برف کوچه را روسفید کرده ست. سوز برف توی گوشش می زند و آب بینی اش راه می افتد.نامه را محکم توی مشتش فشار می دهد. کلاغ ها صدایشان را انداخته اند سرشان. دلش می خواهد کله ی تک تک کلاغ ها را بکند. از بس که موذی و آب زیرکاه اند.کلاغ ها همیشه برای او خبرهای بد را گواهی می دهند. توی دلش فحشی نثار کلاغ ها می کند و از خدا می خواهد همه چیز به خیر بگذرد. اصلا به او چه که پسرک هر روز صبح منتظر می ماند تا او با چشم های پف کرده و اخلاق سگی و موهای وز از جلوی او عبور کند و وارد مدرسه شود. مگر او خواسته بود برایش نامه بنویسد و جلوی پایش پرت کند و در برود؟ پایش کمی می لغزد. به خودم گفتم هیچی نمی شود.می چپم توی دستشویی و نامه را می خوانم. صد بار از فضولی مرده ام و زنده شده ام.توی مدرسه از ترس بچه ها نشد نامه را در بیاورم.به خانه که می رسم کفش هایم را گوشه ای پرت می کنم، لباس ها و کیف را گوشه ای. می پرم توی دستشویی و نامه را می خوانم. گرم شده ام.حس مقبول بودن و جرات کردن گرمم کرده ست.کلمه ی عشق من هوش از سرم برده ست. پسرک دو سالی از من بزرگ تر است. خواهرش همبازی ماست. نوشته ست از اولش چشمش دنبال من بوده ست. نوشته ست به محض این که بزرگتر شویم مرا می گیرد اما فعلا باید با او به پارک بروم و بستنی بخورم. از دستشویی که بیرون می آیم حس دخترکی را دارم که شاهزاده ای با اسب سفید به دیدارش آمده ست.موهایم را چند بار شانه می زنم. خودم را در آینه برانداز می کنم و دست آخر حماقت می کنم و نامه را توی کشوی لباس هایم قایم می کنم. چند روزی بیشتر این احساس رویایی با من نمی ماند. مادر در گشت زنی های هفتگی اش نامه را پیدا می کند و جنجال به پا می شود.

                                                    ***

     زن خوب می داند باید در کدام خاطره آرام بگیرد. دریا را به یاد می آورد و آدم های بی خیال را.بچه های مایوپوش و خندان را. پدر ماشین را نزدیک ساحل پارک کرده بود و داشت چادر مسافرتی را علم می کرد. او سرگرم جمع کردن صدف های ریز و درشت بود. سفارش مادر بود که می خواست آن ها را توی آکواریوم و گلدان بریزد. مادر کنار سنگ ها نشسته بود و پدر طبق معمول با کج خلقی و لجبازی مسافرت را به همه تلخ کرده بود.خواهرش سرگرم درست کردن خانه ی شنی بود.صدف ها را جمع کرد و ریخت توی نایلون دستی. بعد حواسش را جمع کرد تا ببیند بچه ها چه بازی هایی می کنند. از بین همه ی بازی ها از یک بازی خوشش آمد.خوابیدن و شناور شدن روی آب. به خواهرش گفت: « بیا بریم پیش اون بچه ها. بخوابیم روی آب. کیف میده ها» خواهرش خوشش آمد. چند دقیقه ی بعد دست هاشان را صلیب کرده بودند و روی آب خوابیده بودند.آفتاب روی صورت مان نشسته بود و صدای تکان خوردن آب لذت عجیبی بهمان می داد. حس می کردم هیچ چیز نیست که نگرانش باشم. نه تکالیف مدرسه و کارنامه ، نه کوک دندان موشی که هیچ وقت یاد نمی گرفتم. حس می کردم آفتاب فقط به من می تابد و دریا فقط زیر پای من است. تا زمانی که مادر برای ناهار صدای مان بزند در همان حال ماندیم.آن بی دلشورگی تا مدت ها در من باقی ماند. گاهی توی استخر تمرینش می کنم اما همان لحظه نگران پختن شام هستم یا تمام شدن زمانم. حس تکرار ناشدنی محشری بود. همین که برای یک بار هم که شده خیالت بند چیزی نباشد. دلتنگی و نگرانی نباشد و آفتاب ملایمی هم پشت پلک هایت سرگرم مهربانی باشد.

                                                       ***

     زن خوابش برده ست. ساعت هاست. مرد در را آرام باز می کند.بی سر و صدا می آید توی خانه. چشمش به پیراهن جدید گلدار زن می افتد.ساعت سه است و تا آمدن بچه ها دو ساعت مانده ست.زن را تکان می دهد: « سحر! پاشو! خانم جان پاشو برو روی تخت بخواب کمرت درد گرفت.سحر!» چشم هایم را به زور باز می کنم. هنوز پلک هایم از آفتاب داغ است.کاش می شد بیشتر بخوابم. غذا را گرم می کنم و به حرف های سروش گوش می دهم.به فحش های همیشگی پفیوز، دلال بی شعور بی پدر و مادر گوش می دهم که نثار رئیسش می شوند. میز را جمع می کنم. لباس های کثیفش را توی ماشین لباسشویی می اندازم و برایش حوله ی تمیز می برم. ساعت سه و نیم است و به آمدن بچه ها یک ساعت و نیم مانده ست. به اتاق خواب می روم. از پشت پنجره چند نفر سیاهپوش را می بینم که به سمت بلوک ما می آیند.نور بی حال خورشید روی ملحفه ی تخت افتاده ست. در مسیر آفتاب دراز می کشم و سعی می کنم به هیچ چیز فکر نکنم. هیچ چیز. حتی آفتابی که می خواهد مرا تصرف کند.