شعرهایی از م . موید
کتاب !
پای آب ایستاده ام
پایاب کجاست ؟
بن بست نیست کوچه
بسا هیزمِ سبز چشم به راه بماند
و چشمه جان بجوشاند
نوشین خواهم نوشید
و جامه از تابستان خواهم پوشید
از آنجا که شیرازه می گیرند برگها
خوشا شیراز وگرنه پراکندگی
بارانِ تلخ می بارانَد
بر برگها که پایشان
پایاب رسیده است
قلب
هیچ چیز دریا نمی گردد
نه کبوترِ آبی در پگاهی مشرق
و نه پلنگ به نیمه شبی تندر
هیچ کس نیز دریا نمی گردد
مگر تو که جانشینِ آسمانی
با انبانی قلب
پُر از بی شمار لبخند دیدارِ اسب
به خانه باز گردیم
خانه ی تو را نمی گویم
خانه ی مرا نمی گویم
به خانه ی خداوند
ماده ی صنوبریة الشکل
گُر گرفته است
گُر نمی گیرد گرفته است
گُر گرفته است بی آغاز
و ریشه مکنده است زبانه های ناپیدا را
و اینک من است گُر گرفته
پس از خاموشی های بسیار
که گُر گرفته بودند خاموشی ها
و شاخه ی دوستداشتن
گرفته است نیز به بازگشت به آنجا
بی بی آغاز
پایان مگو نیست
مشتی گمان بر اب می کوبد
پایان یاوه
| لینک کوتاه : |
