کارل ونبرگ ؛ برگردان : احمد مومنی
نویسنده : احمد سینا (مومنی)تاریخ ارسال : 2 مهر 89
بخش : ادبیات جهان
شعر معاصر سوئد
کارل ونبرگ
كارل ونبرگ يكی از بزرگترين ها درشعر سوئد است . او در سال 1910به دنيا آمد و در 1993 به علت بيماری سرطان در گذشت. در آثاراو تاثيرات عرفان شرق به نحو بارزی به چشم می آيند.
دور از سرشت خويش،
مثال سنگی تنها
در انزوای خود می مانيم.
درختی كه در ما بود، حالا
سايه ای آهنين است.
رطوبت درون ، ديگر
به ندرت می تواند ديدگان ما را تازه بدارد.
ريشه های درون ، حالا
بند كفشی است كه لخ و لخ به دنبالمان كشيده می شود.
پرنده ی ميان ، اكنون
در قفس خودش مرده است .
كهكشان به هيئت سقفي گچين در آمده است .
از حيوانی كه در ما زيست می كند ،
تنها طويله اش را می بينی :
آخوری با علفهای پلاسيده .
آذرخش جان مان ،
چونان كودكان دهل می كوبد.
برف ، چونان كاغذهايی پاره.
باران ، شن ريزه ای در ساعتی شنی.
كوه درون تپه ای از شن است -
شنی روان كه خودروها را می بلعد.
چشم بصيرت تكمه ای است
كه پوست را می بندد.
لبها
اينك كيسه بند سرخ زباله است .
زيبائی ما
خميازه هايی بيش نيست
كه به سختی زبان سياهمان را تازه می كند.
يار
و اما یار ،
یار
با صورتی چون ماه ،
در كافه ها و محافل عياش
و آبريزگاه ِ بنادر عمومی
رقص نور می كند.
چشم براهی ی مرگ منتظر،
در وقفه ای كه باز می شود ،
خود را نشان می دهد -
در لحظه ای
به ناگهاني يك سانحه .
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
