چند شعر از شاپور بنیاد

1

پیش از آنکه رنگی دیگر را

برای پروانه ای که سمتِ برگی نشسته است

                                       افشا کنی

کودکی را می بینی

که در تالار خاموش خوابیده است

-" نه،

         همیشه همان حکایت است

          شعله ی نارنجی

          مردابی نزدیک

          آینه ای که تاریک می شود "

میان اغتشاش اشیاء

گهواره ای ست

که درخت های تابستانی را

ویران

         خواهد کرد      (بهمن 72)

2

من

   آرام از فصل عشق بازی ی اشیا می گفتم

و قلب ساعتی که گم شده بود

کنار هستی ات می زد

چه پیر شده ای میان بازوانِ تکیده ی من

چه تنها شده ای

                    ای خوابِ آبی

                    که در چشم خورشید

                     آرمیده ای

آیا فقط من

ترانه های فراموش را زمزمه می کنم

یا

این رسم آموختن مرگ است

که تکه های خاطره را از هر سو جمع می کند

تا باز به هر سو

                   پرتاب کند     (فروردین 73)

3

مرد

    سرخوش نشسته میان باد

و جهان های برهنه اش را ارغوان می خواهد

اردیبهشتی نمانده است

او نمی داند

                -" تو خواب بودی ای مسافر دیروز

                وقتی که آسمانِ پنجره

                صاعقه را بر سیمای ما شکست

                و باد ، نوشته ها  را پریشان کرد "

اردیبهشت

               از دست رفته است

و

    زن

شمالِ افسانه هاش را ارغوان می خواند

            -" تو خواب بودی ای مسافر دیروز

            وقتی که باد

             راز های گنجه ی اجداد را

           بر خاک می نوشت "

اردیبهشتی نیست

اما هنوز

نی لبکش فرسنگ های بسیار را

                     تصنیف می کند (خرداد 73)

4

1)

اکنون که زمرد

رد پای تو

میان ستاره هاست

چرا

    میان مزرع دریا

حرفی تنها بودی ؟

-ای غریق !

ای بادبان ! –

چرا پذیرفتی

           که زخم لاله تو را به بند کشد ؟

و هذیانِ رگ

گواه تو باشد

مناجات علف

روییدن ستاره است

و مکان امن تو آن پاره ابر شعله ور است

که پشت سروهای مغرب غروب خواهد کرد

2)

باز خواهی گشت

اما چرا پذیرفتی

             که زخم لاله روزنه هاش را بر تو باز کند

و حرفی تنها باشی

میان مزرعه های دور

                     دریا

چشم –اندازهای تار

افق های مه   (خرداد 73)

5

نام خود را بگو

تو

که کاشف ناگهان های اتفاق

                               بودی

تو که در سقوط صریح آتش به باغی از نمی دانم های

                                            [ جهان ، رها بودی

تو که در استعاره های پنهان جهان که از همه سو مرگ

                                            [ را می برد نور بودی

دور اما

           نبودی

نام خود را بگو

وقتی که گفتم نام خود را بگو گو زنی از پهنه ی اشراق

طلوع کرد    از عیار خورشید   از عیار آب   بی نیاز

از صفت و تسمیه    مثل زندگی ی درخت در ارتباط

روشنش با فردا ها

                     با

                        همیشه ی عرفان

شکلِ افتادن شد

این موج بی شکلِ آفتاب ظهر

پیراهن درخت آذرماه

رها

کنار اجاق حرف

کنار بار سنگین جهان

شکل افتادن شد

سایه در سایه

سیاه

سیاهِ سیاه

پی نوشت :

چهار شعر اول برگرفته از مجموعه شعر "قطعات" /انتشارات نیم نگاه / سال 1380

شعر آخر برگرفته از مجموعه شعرهای  " مرگ-تابلو" و مرثیه های تازه /انتشارات نوید شیراز – سال 1369