نگاهی به اثری از صمد بهرنگی
ابوالفضل پهالی

نگاهی به بیست و چهار ساعت در خواب و بیداری

اثر صمد بهرنگی

- ابوالفضل پهالی: 

روایتی از آرزوهای کوچک بزرگترین طبقه اجتماع که تا هنگامی که طبقه کوچک مسلط بر جامعه نخواهد، با همه خُرد بودنش بزرگ و دست نیافتنی جلوه می کند.پسران و دخترانی که به محض آنکه راه رفتن را آموختند مجبورند که روی پای خود بایستند و خستگی مساوی است با انتهای ماجرا چون همه ی دور و بری ها مثل تو هستند کسی را یارای این که دیگری بدو تکیه کند نیست چون همه در حال شنا در پایین ترین اعماق اجتماع  

هستند.اکسیژن و نور و امید و عشق و شور برای زندگی کم نیست نایاب است.عشق جایش را به نفرت می دهد اعتماد به بی اعتمادی راستی به دروغ یکرنگی به ریاکاری و شرافت دهان بندی است که ارمغانش گرسنگی و مرگ است.در حالی که شرارت نفی کننده شرافت انسانی کاراکترها نیست چون انتخاب آگاهانه نیست طریقه ای است برای بقا و جان بدر بردن،فقدان محبت،کمبود که نه نبود ترحم،دلسوزی،کمی مهربانی،کمی علاقه،کمی توجه حتی از نزدیک ترین انسان های پیرامونی از چه شخصی و کدام انسانی انسان مهربان و با محبت و مؤدبی ساخته و می سازد؟ بلی در چنین نظم و محیطی لحظه ای غافل شدن از خود برابر است با امضا حکم فنا و نیستی خود.نوک پیکان انتقاد نویسنده به سمت یک شخص نیست بلکه یک ساختار را هدف قرار داده ساختاری که انسان را از انسانیت تهی می کند. 

 خشونت هم تصمیمی از روی میل نیست،خشونت نتیجه خشونت پنهان و آشکار طبقه مسلط است که حق خود می بیند و می داند که رویاها و آرزوهای بزرگترین طبقه اجتماع را چون گلی نشکفته پر پر کند و دور بریزد.غافل از آنکه ما بدان گل دل بسته بودیم،آن گل به زندگی بی رنگ و بوی ما رنگ و عطری بخشیده بود تا شب هایمان را با ته استکانی از شراب شادی تلخ مزه انتظار برای شکفتن گل های رویاها و آرزوهایمان سپری کنیم به امید فردایی که خورشید عشق و امید خنده به لب ما و غنچه هایمان بیاورد.به غیر از یک گاو یا یک گله گاو کیست که نداند نباید غنچه ها را جوید و زیر پا له کرد چرا که آنها زیبایی و نمای باغ زندگیمان هستند.هنگامی هم که باغبان و باغبان ها با چنین صحنه ای مواجه شوند چه حسی به جز خشم و کینه و نفرت می توانند نسبت به آن گاوها در دل خود داشته باشند.صمد بهرنگی هم در این اثر خود می خواهد همین را به ما بگوید.