غزلی از غلامرضا طریقی

من کیستم بهی که جهان بهترش نکرد

 پیغمبری که قوم خودش باورش نکرد

کاری که خلق با من دیندار می کنند

هم دین نوح با پسر کافرش نکرد

غیر از من و علی احدی آرزوی مرگ

از شرم بی لیاقتی لشکرش نکرد

من کیستم ؟ پلی که به سیلاب تن نداد

یا صخره ای که سیلی دریا کرش نکرد

چون من که نطفه ی غضبم هیچ نو تنی

احساس مرگ در شکم مادرش نکرد

دردم نهفته به ز طبیبی که بارها

درد مرا شناخت ولی کمترش نکرد