غزل هایی از سيد سرالله حسيني

"هجاي سوم آدم"

ستاره در بغلش خواب و ماه بردوشش

نشســـت وسعت جغرافيا در آغوشش

هــــــــــزار رود پــناهـنـده زيــر پـيـراهن

هــــــــــزار ماهي آزاد گوش تا گوشش

پـرنـدگان مهاجــــــر مقيــــــم دستانش

هزار ساقي بي سرپناه در هوشش

غـــــروب و پیچش الياف سـرخ ،در آبـي

طلــوع مي شود و خـون ابر تن پوشش

هجـاي ســـــوم آدم درون ني هـا مـاند

به اين دليل نمي شد كنـند خاموشش

"مي ريزد"

كاسه در دست تو لرزيــــد ،  دلـــم مي ريزد

فصل پرواز پـرو بال تو هـــــــــــــــم مي ريزد

جوجه در گوشه ي پاييز، زمستان در پيـــش

تا كبــوتــر شود آرام حـــــــــــرم مي ريزد

دور تا دور زميــــــن  ، مــاه تــرك مـــــي گيرد

ارگ هر روز به يك كوچه ي بــــــــــم مي ريزد

چشم ها پنجره ای ســــــوخته، باران در مشت

سـا ختـار قـــدم از مستي كـــــــــم مي ريزد

دست بر سينه ي ديوار نزن ، مـــــي سوزي

مي روي شهر پس از هــــفت قدم  مي ريزد

شيشه اي باش كه طوفان به تو تعظيــم كند

سنگ خاكيست كه  با جنبش نـــم مي ريزد

"سكوت نبض"

بـــراده هــاي كويــــــر و تداوم طوفان

سكـــوت نـبـض بقـايـاي آب در كوهان

پرندگـان تـــن و ارتـفـاع يــك گــــودال

دلـم به پنجه ي خورشيد و ماه آويزان

هزار باكــره از لا بــه لاي پيـــرهنــــم

هزار پنجره از من گذشــــت در ماهان

شناي سيـــب معلق در انحناي تـنـت

هـــواي منتشر از خــون ماه در كنعان

فسيل هاي دو برزخ ميان جمجمه ها

تمام خاطره هايـم گذشــــت از ميدان

دوباره از سـر دريا عبــور خواهــم كـرد

پس از شكفتن صدها شهيــد در باران