شعری از ﺭﺿﺎ ﭼﺎﻳﭽﻲ

از میان شاﺧﻪهای درخت سیب
زاده شد
مه را کنار زدم
باد از پای درخت
ﺳﻴﺐهای سرخ را به نهر ﻣﻲغلتاند
پرواﻧﻪای بر موهایش نشست
زمزمه آب سحرم کرده بود
تصویرش را در نهر ﻣﻲدیدم
که با هر سیب بیشتر ﻣﻲلرزید
سیبی از روی آب برداشتم
بلند ﻣﻲشدم تا بروم به سمت او
به سوی شاﺧﻪهای درخت
برخاستم
تا چرخی زدم
درخت در باد شعله کشید
و گوی آتش از دستم
افتاد بر زمین