شعری از پگاه احمدی

ظلمت

هوای فیروزه ای بیاور صعود کنیم

در سینه های هم بشکافیم

در خانه ای که یک تکه جان نداشت برقصد

و لنگیده بود در قیر و شراب

فرار کن

دلیرتر از سوسک 

زِبرتر از مرگ

سریع تر از وقتی که دست هامان را

 از لاشه های هم، بیرون می آوریم

با بوی بنگ و نفتالین

فرار کن از من

که جنگ ِ دکمه هایم خونی است

و تمام ِ عمر، به قلب ِ سیمان کوبیده ام

فرار کن، ظلمت است

به آن خدا که حالتی ست بین آفتاب وُ ناشنوایی بگو

هوا ضخیم تر از زندگی ست

وَ من دهان ِ منفجرم را پشت ِ‌آخرت ِ برف می گذارم

تا، بگذرم.