شعری از پگاه احمدی
نویسنده : پگاه احمدیتاریخ ارسال : 2 مهر 89
بخش : شعر امروز ایران
الف - تحصّن
وَ فاعلاتن وَ فاعلاتن وَ فاعلاتن لات!
پس کو صدات ؟
دوباره از تمام مُچ هایی که فشار می دادم ، هوا نمی آید!
از سیّد ... صدا ... صدا نمی آید صدات!
دوباره عااااااااااااااااااااااااااا شق ّ القمر!
تکبیر وُ پنجره ات را ببند!
اربعین مان خواب است!
شط ّ العرب بریز
در دجله ای که از گلوی پنجره هامان گذشت وُ پُشت ِ این " سیّد " هم سلمان نشد !
با دیوار اربعین نشد نشد که محرّم کنیم
" ایرانه " ای که کوچه به کوچه پاره می شود وُ می رود به دست انداز
باز ، بسته ، دراز
دیگر نه در نه بارانداز ، درزش را کاهگل هم نمی گیرد!
دوباره خواب از گاو وُ دریچه می آید
وَ کوچه های این قَمه از ما پر است
بر زمینی جنازه که رودی را هی پشت هم به عزا می بَرَد ، اذان کردیم !
باور نکن
این جرز ِ پُر شده شهر وُ شلوغی ِ مان را پُر کند
هوای ساکت تر
قوز وُ گریه هامان بود
که زنگ پُشت زنگ وُ جنگ پُشت گلوی تنگ ، تکرار می شود
هنوز متهم ِ " بوالعلا " ی این کوریم
وَ گناه دیروزی
از قزّاق ، ترکمانچای وُ گریه می آید
باور نکن !
هوا همین گلوی قلابی ست
که بین زندگی ِ هم فشار می دادیم
هوا همین ابر است
که از غلاف بسته ی اسفند ، بسته می بارید پای صندوق ها
روی زیلوها
این پهلو ، محکم ترین شکنجه ی ما بود
مشروطه ای که پای این دیوار ، پامنبری نشست
این ترم هم مشروط شد !
عشقی عشقی نمی شود به این هوای پشت زمستان عاشق نشد ، شدیم:
میرزاده وُ مجلس ، سِنا وُ جمهوری
که توی هر گوری
دوباره از ما صدای گریه می آید!
قبل از بستری که اینهمه تاریخ را
از سقّاخانه بگذراند وُ خنگ ام کند
فروغ ، هرچه نبوغ بود ، خرج شاعری ام کرد
من – مادر ِ این کوچه ها – مسلمانم !
مانده ام لای انقلاب ِ این دیوار
وَ اولین بار است
که پُشت ِ این قلندر، نماز می خوانم !
ب – شاملو
" شاعرتر از تو زنده ندیدم " پدر !
این را سنگ ، در آسمان ِ پُر از جنگ ، جستجو می کرد
این را من ، گیج ، منگ
از پشت ِ تفنگ
تاریخ ِ لاغر وُ بیمار
فاتک وُ ارتنگ
تازه فهمیدم !
مَردَنگی به باد ِ شب می رفت وُ
لوله ی قرطاس
تاس
ادبیّات ِ آس وُ پاس
همه با هم کنار می آمد
" شاعرتر از تو زنده ندیدم " پدر ، بر این منبر !
میان اینهمه تنگاب ، باقی سرگذشت ِ گرداب اند
در شلوار ِ کوچک شب شاعرند
گاهی عاشقند
گاهی، تاریخ ِ لوطی وُ قصّاب ...
ببین چه انقلاب بی رمقی می کند جهان
تا خوابی بی خایه را میان دو شب جا به جا کند
چه گورستان خلوتی دارد آسمان
وَ این تلاش ِ چرب
که لا به لای زمین ِ علیل می ریزد
بالای سقف مان ، سقفی ، چاقوی باد را تکرار می کند
وَ لنگه های در با ماست
جیر............
دوباره شب تا قیر
دوباره جنگ ِ همین سایه های بی آژیر
تاریخ ِ دار ... دیر ...
و ما که پُشت ِ تن با تاب
تلخ وُ طناب
شب را به این هوای گرفته سپردیم
تا برای کوچه های مخبّط مادری کنیم ...
اینجا همه جز آفتاب ، بیمارند
وَ جز تو ، خیلی ها ............
به من وُ شعر ِ من بدهکارند .
پ – لاله زار
دوباره از خانه ، دست وُ پای شلخته ام در رفت !
زنی که لا به لای تو افتاد وُ لای در ، دیوار ...
کوبید تا کابینه ، کافه ، کشور ، لاله زار
آقای بی در وُ دیوار !
فقط تو می توانستی ، عااااااااااااااااااا شق ترش کنی !
شق ! شقّه شقّه وُ احمق ! کلّه شق !
دوباره همان تیک تاک ِ تکّه تکّه ای هستم
که دست ِ ساعت وُ صبرش را به دست ِ بادت داد
وَ دور ِ کمر ، جز با دردسر وَ عشقی که می دانستم شَر می شود برایم شَر
کامل نشد !
تو که پیراهن بلند مرا خوب خانگی کردی بگو ببینم
آبرو همین خیابان ِ رو به روست ؟
چاقو ، همین عرق خور ِ زیر ِ گلوست ؟
لات یعنی صدات
وقتی از زورخانه می آمد ؟
جار ... همه با هم قارقار ... !
اینجا همیشه شهرِ داردار وُ کلاغ است وُ کار ِ ما از اینهمه دیوار، بدجوری گذشت ...
نه ! دیگر نمی شود نمی شود در رفت
وقتی که گودی ِ کمرم پُر می شود
وَ گردنم در چاک ِ تازه می ریزد
وَ آه ِ غضروفی
رگهای نفت را دیوانه می کند
دستمالی ِ این ماه
وقتی که بوته های تازه تن اش می کنند
وَ جیر جیر ِ لنگه های دری تنگ
بر چوب وُ سنگ ِ غربتی ِ ایران ِ منگ !
جان ، جنگلی که جفت جلگه می خوابد
وَ لُخت از خرابه های درختت می رود
عاشق تر از خراب
رودی که خواب ، تنم می کنی
گودی که آب ، از نفسم می رود
شده ام شُرب الیهود وُ خمّاری
وَ آبرو ، جاری
که می زند وَ از گلوی گشاد ِ این همه شیپور می رود بالا
وَ زیر این کُت ، تکّه تکّه تنم را به برف می ریزد
دوباره پرده ها را شسته نشسته آویزان
بین آسمان ، دو بوته ی تنها ، که بین کهکشان نمی گذرند
دو گونه ی تنها
یک گوشواره ی کوتاه ، ماه
میان ِ راه تو تا پیراهنم : دروازه غار ، راه آهن ، لاله زار ...
میان راه ِ تو تا ماهی که شب به شب در این خیابان ... آه ... !
اعدام وُ گناه
چاروادار ِ کوچه های سرِ راه !
وَ این هوای بی کلید
که زیر ِ پنجره ات چاک می خورَد کوتاه
تا از لوزی ام که گریه گریه زیرِ گلو ریخت ، خسته تر باشم
وقتی که سر به سینه ی این آب می گذارد خواب
تاریک وُ آفتاب
از بند ِ ساعتمان می پَرَد
با شلوار ِ پاره ای که از شکاف پنجره هامان فراری است
بگذار آسمان ِ خود باشم!
خوشبختی یعنی همان شب ِ خوشبخت
که یکسره تا قحطسال ِ هم رفتیم
باقی جنایتی ست
در سینه بند ِ بی گنجشک
جنایتی در جناغ ِ سینه ی انسان
ساعت ، زنی به وقت ِ اذان !
قلابّم به هواهای پُشت ِ در ، مادر !
وَ زندگی آنقدر گاوِ خلوتی ست
که از تمام ِ گلویم بوی شیرِ تازه می آید !
تاریخ ِ قلندرم اینجاست !
گزارشی بر اِزاره ی دیوار
حوضی در اربعین ...
تمام ِ دل ِ سنگشورمان اینجاست ،
این سِل ، تمام ِ عاشقی ِ ماست !
ویراست اول ۸۱ - ۸۰
ویراست دوم ۸۲
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
