شعری از هانس مگنوس انتسنز برگر / برگردان: فرشته وزیری نسب

 در این شعر کوتاه انتسنز برگر با واژۀ  سنگ بازی کرده است و بر عدم تطابق واژه بر همتای آن در واقعیت تاکید دارد . در خط اول  از نام دادن به اشیاء حرف می زند و اینکه با نامیدن جسم تغییرکرده وماهیت جدیدی به خود می گیرید. در این هویت جدید کار بر می تواند آن را بر دارد، بر آن دراز بکشد یا پرتابش کند زیرا واژه به او تعلق دارد. هر نوع تصرفی در این واژه برای شاعر آزاد است. اما سنگ واقعی سنگین است ودر تعریف نمی گنجد و نه تنها در اختیار شاعر نیست بلکه بر او تسلط دارد چون می تواند به او بخورد و به او آسیب رساند. بنابراین معنا شناسی در اصل بی اعتبار می شود زیرا دادن فرمی متافیزیک به واقعیت سنگ، آنچه فلاسفه در طول زمان بر آن کوشیده اند، ناممکن  است. زبان که خود چیزی ساختگیست به جای ایجاد معنای واحد برای یک جسم آن را دستخوش چند گانگی می کند. آن سنگی که به اختیار شاعر در می آید و طبیعتی نرم دارد دیگر آن سنگ نافرمان نیست که به او می خورد. در واقع با معناشناسی به طعنه برخورد می شود زیرا از آنجا که بین دال و مدلول رابطۀ مستقیم و جود ندارد و معنا در نظامی از تفاوت ها شکل می گیرد بین سنگ شاعر و سنگی که به او اصابت می کند هرگزبر هم منطبق نمی شوند.  

معنا شناسی

شعری از هانس مگنوس انتسنز برگر

هنوز سنگ را سنگ ننامیده ام

که سنگ دومی پشتش پدیدار می شود

شفاف و شبح گونه

به سان سایۀ روشن خودش

سبک  و غلط انداز

بر می دارمش

بر او می آسایم

پرتابش می کنم

از آن من است

و در مقابلم بی دفاع

با سنگم

آنچه می کنم که می خواهم

اما این سنگ وزن ندارد.

آن دیگری سنگین است

آن اولی

که گوش به فرمان من نیست

که  نامی ندارد

که به من  می خورد

فرانکفورت خرداد 1389