شعری از نوری جان
ترجمه از شهرام دشتی
تاریخ ارسال : 24 فروردین 96
بخش : ادبیات ترکیه و آذربایجان
شعری از نوری جان Nuri Can
به همراه اصل شعر
ترجمه از شهرام دشتی
آه! اگر میتوانستم
آه! اگر میتوانستم
از اندوه نشاط و از نشاط امید میساختم؛
دلم را به اندوه قسمت و به تمام کودکان دنیا مهر و محبت عرضه میکردم...
آه! اگر میتوانستم
باد میشدم و میوزیدم در صحراهای خشک و بی حاصل، کوه و دشت را درمینوردیدم؛
به اتاق کودکان رخنه میکردم، رویشان را میپوشاندم، از پیشانیشان میبوسیدم
قصهای گفته، آهسته راهم را میکشیدم و میرفتم...
آه! اگر میتوانستم
درخت میشدم در بیابانهای خشک، هر بهار سبز میشدم و هر تابستان میوه میدادم به کودکان.
برگهایم را میریختم در پائیز و با باد رهسپار میشدم...
آه! اگر میتوانستم
چناری بزرگ میشدم و چهار فصل سبز میماندم؛
گیسوانم را با باران میشستم و با باد خشک میکردم...
لباسی از مهر بر تن میکردم و زمستانها کودکان را در آغوش میکشیدم !...
آه! اگر میتوانستم
چشمهی خنکی میشدم و آب میدادم تشنگان را
دلها را با مهر و محبت از نفرت و کین، از پلشتی، از غم و اندوه میشستم
دیار به دیار روان میشدم و میرفتم...
آه! اگر میتوانستم
خاک میشدم و در آغوش خود گندم میرویاندم
گل میشدم و میشکفتم در باغ و باغچهها و عطر خود را میپراکندم همه جا...
هر جا که باران نبود، قطرات بلورین از دیدگان میچکاندم...
اسم کودکان را «صلح» مینهادم
«امید» مینهادم
در برابر همهی جنگها میایستادم...
آه! اگر میتوانستم
دنیا را به کودکان میسپردم ؛ آفتاب میشدم و طلوع میکردم هر بامداد؛
قصهای میشدم و میآراستم رویاها را ، مهر میشدم و با محبت در آغوش میکشیدم کودکان بی کس را
پدران و مادران را نمیگریاندم...
آه! اگر میتوانستم
وقتی کودکی کشته میشد من نیز کشته میشدم
طبیبی میشدم و زخمها را میبستم
مادری میشدم و سیاه میبستم
کودکان را نمیرنجاندم
پدر میشدم و به جای همهی آنها میگریستم...
آه! اگر میتوانستم
از جنگ صلح و از صلح انسان میساختم
از اندوه نشاط و از نشاط امید و از امید انسان میساختم
به جای گلوله، هر بامداد شعر نثار کودکان میکردم...
Ah! Mümkün Olsa
Ah! mümkün olsa
acıdan sevinç
sevinçten umut yapardım
bölüp yüreğimi acılara
dünyadaki bütün çocuklara
sevgi satardım…
Ah! mümkün olsa
rüzgar olup eserdim bozkırlarda
dağ - bayır dolaşır,
sızardım odalarına çocukların
üstlerini örter, alınlarından öper
bir masal anlatır
sonra usulca çekip giderdim...
Ah! Mümkün olsa
ağaç olurdum bozkırlarda
her bahar yeşerip
meyve verirdim çocuklara her yaz
sonra döküp yapraklarımı sonbaharda
rüzgarlarla savrulup giderdim…
Ah! mümkün olsa
ulu bir çınar olur
dört mevsim baharı yaşardım
yağmurlarla yıkayıp saçlarımı,
rüzgarlarla kurulardım…
sevgiden bir elbise giyip,
çocukları kucaklardım her kış! ..
Ah! mümkün olsa
soğuk bir pınar olur,
su verirdim bağrı yanmışlara
kinleri, kötülükleri, acıları siler
sevgiyle yıkardım yürekleri
akıp giderdim diyar diyar…
Ah! Mümkün olsa
toprak olur,
buğday yetiştirirdim bağrımda
gül olur açardım bağ - bahçe
yeryüzüne salardım kokumu…
yağmurun yağmadığı ülkelere
billurdan damlalar dökerdim gözlerimden…
Ah! mümkün olsa
gelincik tarlası olurdum
kin yerine sevgi
düşmanlık yerine dostluk içirirdim
barış koyardım çocukların adını
umut koyardım
karşı koyardım bütün savaşlara
Ah! mümkün olsa
çocuklara verirdim dünyayı
güneş olur doğardım her sabah
masal olur rüyaları süslerdim
sevgi olur,
şefkatle kucaklardım onları
ağlatmazdım anaları, babaları…
Ah! mümkün olsa
vurulduğunda bir çocuk,
anne olur karalar bağlardım
sarardım yaralarını
üzmezdim çocukları, ağlatmazdım anaları.
baba olur,
hepsinin yerine ağlardım...
Ah! mümkün olsa
savaştan barış
barıştan insan yapardım
acıdan sevinç
sevinçten umut
umuttan dostluk yapardım
kurşun yerine çocuklara
her sabah şiir atardım…
لینک کوتاه : |
چاپ صفحه