شعری از نعمت مرادی

موهای اهورایی‌ات
با بال‌های سیمرغ باد
روی مرز حادثه
 مابین خطوط زخم‌خورده سرخ و عنابی
 و دندانه‌های خونی آب
شست‌وشوی کبودی می‌شود

موهای تو
شکل  "ا" بی‌کلاهی‌ست
که در آخر اسم تو
در قاب روسری
جا نمی‌شود

موهای تو
درخت رگ‌بریده‌ای‌ست
که ماهیان قرمز
چکه می‌کند از آن

با این‌حال
سال‌هاست جنگ
میان لهجه مقدس موهای تو
و همهمه‌ی زیبایی
در کلام خورشید
و رمه‌ی اشک‌های ماه

موهایت را
از درگاه زمین
دور نگه دار
جهان هنوز
از برهنگی می‌ترسد

ندای عزیزم
ندای تند صاعقه
در موهای تو
هزاران کبوتر قربانی
 با طنین اذان صبح
پرهای سردشان
پرهای خونی‌شان
بر یال گرم زمین
شکل مشکوک موعود را
چکه می‌کند

موهای تو
علامت خاک تازه است
که مرزهای ایران را تعین می‌کند