شعری از ندا پیش یار

1)

کفش هایش بوی گذشته می داد

دور ریخت

پاهایش بوی کفش هایش را می داد

برید

با ردپایش چه کند؟

2)

بهار را در فنجانش ریخت

تا ته سر کشید

دلش پیچید

زمستان بالا آورد

زمستان سیاه

3)

رو به پنجره تاريك

سكوت مي جوم

4)

مگر مي شود آسمان را بي ستاره خواند