شعری از مهرناز قربانعلی

در راه ابریشم

دمپایی ابری هم مرا به آسمان نمی برد

همین جا زیر درخت توت می نشینم

ناخن هایم را آبی آسمانی می زنم

همین جا در لاک خود فرو می روم.

در راه ابریشم می جوشند پیله ها،

مارکوپولو از ابریشم ایرانی می نویسد:

"دهان ها بوی برگ توت می دهد و پروانه ها روی روسری های ابریشمی نمی نشینند..."

گره روسری ام را تو باز کن که به دست تو می شود

دست در حلقه آن زلف دو تا ببر

تکیه بر عهد تو و بادی که اینهمه غبار به آسمان می آورد می زنم.

همین جا زیر درخت توت می نشینم

دمپایی هایم را در میآورم

در پیله ی خود فرو می روم

شاید غبار مرا به آسمان ببرد.