شعری از منصور بنی مجیدی

ساق های نامتعادل !

همکلاسی ام را

سر چند کلاس بالاتر از خودم

با تنبلی مفرط / جا گذاشته ام

با جوشنی پوشیده از تقلب های گوناگون اش

-       ای وای من

این چه رسوایی ست

-       من که بی باغچه بان علمم ...

سهم من و شما لابد ، هیچ چیدن است و بوییدن

اینجا باد کف کرده که بپاید

با این معشوق نابالغ اش

با بی آب ترین آتش و خاک !

-       وقتی بی شب چره رفتی

دیگر تکرار نمی شوی

با آن کارت خیس خورده

به ناگهان تر از میان هرگز و اکنون

قفس فرصتی ست ...

اینجا ساقه ها به تعادل نمی رسند !

خشمِ دريا در آستارا                                  

سالي كه امواج دريا / بغضِ خيابانهامان گشود

طول و عرض ِ ساحل هم

آب راهِ فروتن شد

و دست و دل بازترين ِ امواج

ميهمان و ميزبان ِ خانه ها گشتند...

-        اين بادهايِ مخالف نَه براي جا به جايي اموات

بَلْ سرگردان مي وزند تا رگ و ريشه ي ما

غرقِ آب كنند!

اينجا ساحل، با سنگ هايِ بزرگ سنگر گرفته است

و چند درويش بي تبر زين

روي شن هاش، ناآرام مي خوابند...

-        بالاخره با اين همه موانع

امواج خشمگين دوباره به گستره ي شهر سرريز مي شود!

و تو اي درويش لاقبا

خدواند ني لبك چوپاني ات آهنين نَه

آهنگين كناد!

اي عزيز

اينجا چشم و چشم هاي گياهي تو

-        با آنهمه سپيدي –

چقدر گوسفند پرور شده است!؟

 چه بي آرزويي!؟                                 

سفره ي بي نان و بي قاتق

بنده ي عاصي بي ايمان ...

و آه و اندوهِ اينجا كه هزار و يك روزنه دارد!

وقتي به غول ويراني دست مريزاد مي گويند

نمي داني چندم تير، تير ناغافل خورده اي

و به چند روزه     مرگ را مهماني خواهي رفت

- فعلاً شب از روز بازمانده كه آمده اي

به حراجِ خود سري بزني!

ممكن است حيوانات وحشي اين حوالي

جنون گاوي هم داشته باشند !

-       تو كه مي خواستي جاودانه گاو بماني

لا اقل شكوهِ چند علف زار را     دروني مي كردي!

-       البته اين گونه آزادي بي حد و حسر / خيلي بي صفت است

-       مرده يا زنده ای ، خون ، خونش را مي خورد ...

و تو اي كاش ...

منهم رؤياي بي خيالِ يك حباب بودم!؟

باز هم سپيد رود راز مي گويد!          

آن خُرده چراغي كه نوادگانِ زمين اَش را

به تاريكي بميراند

نَه سپيده دَمِ حيات اَش    هميشگي ست

چونان نيم خدايي كه رعيّت   به بازي اَش گرفته باشند!...

البته راقمِ اين سطور

هرگز براي نيمچه شاعر شدن / سَرِ تمامِ قول و قرار هاش كلاه نگذاشته

اما گاهي با يك قصه ي اَلكي خوش اَش

زير چترِ حمايتيِ اِلهامَكي از خجالت آب مي شود...

فعلاً در پرسوناژ هايِ روزمره اَش

چند كاراكترِ عوضي پرسه مي زند ...

- خانه خراب     به گمانم جايِ مناسبي كوتاه آمدي

مگر نمي خواستي بدينوسيله روسپي روزگارت را سه طلاقه كني !؟

اينجا آنجاست     كه هر كس و ناكسي

خاكِ نمناكِ تو را   با خُلق و خويِ سَگانه /  بو مي كشد

و زبان و بيانِ جوهرِ قلمت را   جراحي ...

- انگار كروكي اين تصادف    خيلي فانتزي ست

و خدا هم مي خواست به بهانه ي چندين قصه اَش

يك عكس ِ دسته جمعي از كُل ِ كاينات بگيرد !

من همان روز به تاريك خانه اي خزيده بودم

اكنون هم   بيرون از دايره ي دوربينِ صدها حضورم

و البته رونوشتِ برابرِ اصلم

ديريست ...

همه جايِ زمين / اشتباهي پخش مي شود !؟