شعری از محمد نجفی نوکاشتی

بعد از آن عشقی که درما اتفاق افتاده است

چشم هایت ظاهرا از اشتیاق افتاده است

فال لازم نیست حتی از خطوط دست هات

می توان فهمید بین ما فراق افتاده است

سوختم اما وجودم روشنی بخش تو شد

قدر یک هیزم که آغوش اجاق افتاده است

این در و آن در زدن چیزی برای من نداشت

مثل گنجشکی که در دام اتاق افتاده است

ترس از این "دوستت دارم" به ما محدود نیست

در تمام شهر انگار اختناق افتاده است

درد دارد نقش عاشق پیشه را بازی کنیم

بعد از آن عشقی که در بند نفاق افتاده است