شعری از محمد علی رضازاده

پاییز چه دانند درختان بهاری

با نشئه مگو مسأله ی درد خماری

عمری ست سر گردنه ها در پی نان اند

مردان مصیبت زده , زن های فراری

هرچندبمیرد هوس تاختنش نیست

اسبی که سر پیری خود بسته به گاری

درها همه بازند نفس ها همه حبس اند

باید چه کنم مرگ ! که تشریف بیاری 

از پشت همین جمجمه دایم به تو فکرم ...

ای نیستی پشت توهم  شده جاری

ما سوخته ی بازدم هر دم خویشیم

بین من و تو پنجره ای شیشه "بخار" ی !