شعری از محمد زمان مطلوب طلب

این بو که بود؟باغچه را برد و جا گذاشت
لای عبور بال تو را در هوا گذاشت

او قول داده بود مرا هم رها کند
آنگاه در میان قفس ها رها گذاشت

آموخت استقامت منفی چگونه است
او ایستاد کوه   و مرا بی صدا گذاشت

می خواست ازدحام خودم گم کند مرا
آن لحظه ای که اسم مرا اسم ها گذاشت

ترس از تمام های تنم می وزید تو
توفان که شد به جای خدا ناخدا گذاشت

از ابتدای قصه کسی می نوشت هیچ
پایان قصه نقطه ی بی انتها گذاشت!