شعری از محمد حسین حجازی

یادم نماند کلبه ی ابری تناورم
کی سینه سینه دوش گرفتید در سرم؟

بگذار برکه برکه برقصند روی پات
چشمان شب شکفته ی در تو شناورم

دیوانه ای کشیده مرا توی آینه
ای جا به جای جمجمه جاری،نیاورم

حالا که سر کشیده تو را ابروانمان
درگیر اختراع کسی خود فراترم

سهم کدام تکه فسیلم فلات توست؟
فردای رو سپید کدامین کبوترم؟

می بینم آن چه پیش خودم هات گمشده
پیدا نمی کنند تو را در برابرم!!!