شعری از مازیار نیستانی

آنچنان که گفته اند

آنچنان که کارها از کار،

 آب ها از سر گذشته اند.

آن دسته نقره ای

آن تیز، آن برنده، آن هستی نازک، ظریف ، کشنده

شکافته باشد رگ ها و رازها

شکافته باشد ساعت ها، جمله ها و قلب ها :

وقلب چیست

انبوه ماهیچه بودن،

اندوه ماهیچه بودن

و رگ، رگ

و  خون، رگ.

آنگاه

 من،

و پوست من

  زیر ناخن هایم کبود شده باشند.

چرک، و زردی چرک

زیبایی شناسی دو لبه ی زخم،

 منتشر شود

 بر خاموشی جایی که تمام می شود تمام .

با دستانی که نه خاکی اند

نه قانع می شوند از روح

جنازه ام 

یک توده

یک توده تعریف شده

 - گونی ی گوشت و استخوان را-

از بین کوچه و خیابان،

پاساژهای باستانی،

گازهای معده،

شیشه های بازتاب دهنده و بی بازگشت،

انبوهی جمعیت ،

از بین خوابگزاران،

ماشین های شکافته ی عصر،

فاضلاب های طالع شده در باب  بابل ، و دکه ها و دست ها

 و دست ها

 و دست ها و دکه ها ،

 عبور می دهم

با این دست ها

که نه خاکی، نه قانع می کنند روح را

با دستهایی پنج ساله،جوان، پیر،

با دست های ایوب، سیگار ، تراخم

با دست های امید،شکفته، شکوفه

با دست های تو، ما ، شما

خاک را می شکافم

وشکافته نمی شود ،

چون قلبی که بسته مانده

چون لبی و چشمی

وچون زن - رازی    

که بسته مانده

آنچنان که گفته اند.

ای گور

ای در پوست خود تابوت

مرده ام

و بر خود

ایستاده ام.