شعری از فرناز فرازمند

دلم
بس است
دویدن و
ماه به دندانش گرفتن

مقرنس ریخته
گوشه چشم داشتن و
پلکی شکسته
گونه‌ای گل‌داده از گریه‌ انار

دستی که نیست ردی به‌جا نمی‌گذارد
بر شانه‌‌ام
گردی گچین
از مرمت ماه
که باز می‌گردم

باز
که پرنده نیست
نشسته روبه‌رویم
خیس و خونی پرهایش از انار
کلمه نیست
راز غریبی
که نزدیک می‌شوم
پریده
ماه به منقارش
از شانه‌ای که باز
نشانه‌ای که
«دوستت دارم»