شعری از فرزاد پاکزاد افشار

آينه ی ليلی

آن روز

آینه بودم ،

             شکستنی

گندم بهانه بود

باور ندارم ،

            از چشم تو

            آینه

            یک اتفاق ساده بود

            که افتاد

در این هبوط ،

               هی مسخ می شوم :

                                              از تو به خودم

                                              از خودم به آه

                                              از آه به آهو

                                              از آهو ...

لیلی !

لااقل فردا

روی قبرم بنویس :

                                این گرگ

                                آینه ام بود

                                زمین افتاد

                                شکست و

                                              درید

قبيله ی من

این روزها

پنجره ای غبار آلود

آینه وار

تصویر بود و نبودم را

قاب کرده است

پشت آینه

قبیله ام را

            - قبله ام را -

گم کرده ام

کاش باران

با هق هقم

روی شیشه می رقصید

کوچه به کوچه می آمد

عکس مرا می شست

قبیله ام را

در قاب پنجره می کاشت

" قبیله ی من

                              خوب و صمیمی .... "