شعری از فرامرز عرب عامری

من از خدا که تو را آفرید، ممنونم

از آنکه روح به جسمت دمید، ممنونم

از اینکه مثل بت کوچکی تراشت داد

از آنکه طرح تنت را کشید ممنونم

تو راه میروی اندام شهر می لرزد

من از تمام درختان بید ممنونم

در این غروب، در این روزهای تنهایی

از اینکه عشق به دادم رسید، ممنونم

من از کسی که عزیز مرا به چاه انداخت

و آنکه آمد و او را خرید، ممنونم

من از نگاه پریشان آن زلیخایی

که خواب پیرهنم را درید، ممنونم

چنان فریفتهٔ شاهرود چشم توام

که از ابوالحسن و بایزید ممنونم

تمام مردم این شهر دوستت دارند

من از حسین و رضا و مجید ممنونم

چقدر خوب و قشنگی! چقدر زیبایی!

من از خدا که تو را آفرید، ممنونم