شعری از علیرضا میرزایی

این جهانی که به چشمانِ تو بخشید مرا
باز هم کرده به رویای تو تبعید مرا

دورم از معجزه ی دست مسیحاییِ تو
در پناهِ بغلت ، مرگ نمی دید مرا

نرسیدم به تو ای ماه و  ندارم گله ای
زده سوزانده اگر تابش خورشید مرا

بیخیالِ همه ، درگیر خودم می مانم
آنکه باید بپسندد نپسندید مرا

ابر بود آمد و با صاعقه زخمم زد و رفت
باد بود از بغلم رد شد و نشنید مرا

من همان خط بد نسخه ی دکتر بودم
همه خواندند و کسی هیچ نفهمید مرا