شعری از علیرضا فراهانی

به یاد محمد مختاری

کسی ندیده بود

در آن صبحگاه سرد

تو خود دستهای مرگ را

در دست گرفتی و 

از خانه بیرون زدی

و مرگ از این صداقت صریح

آنقدر در خود فرو ریخت

که پیش از آنکه تو را در آغوش بگیرد

خود را از تمام طناب­های دار

آویخته بود

از خانه بیرون زدی

با زخم­هایی بر زبان و

دردهای غیاب در سر

و دری که پشت­سرت نبستی

خانه را از درک حضور دیگری خالی کرد

سایه­ای که پا به پای تو

دویده بود

بر لبه­ی تیغ­ها

یکباره دور گردنت پیچید

از چشمان گشاده­ات

سطرهای نانوشته بیرون ریختند

و از نگاه تف­کرده ­ات

سایه­ها

به ترس­های فروخورده­شان برگشتند

ما در سطرهای تو

روشنیم

و با شمع کوچکی که در سرهامان

ظلمت نخستین را

فتح خواهیم کرد