شعری از علیرضا عباسی

گره خورده در كلاف سطرها

گاهي به پريدن

اعتراف مي كنم

مي خواستم گم بشوم

و تن  را بشويم

در زلال باران

و بپيچم در پوست ِ ترد پروانه ها

ريشه كردم

در سنگفرش خيابان

درقدم هايي كه از خود مي گريختند

و تن را به باد دادم

و تنها ريختم  در بند ، بندِ خود

در جايگاه اعتراف

كسي در ذهن خود مرده است

لطفا ، دكور را عوض نكنيد

اين سكانس

بخش پاياني مستندي تاريخي ست

با موسيقي گلوله و گلبرگ

در متن تاريكش.