شعری از علی صالحی بافقی

 گر چه ...

گر چه آماده ی رفتن نبود.

سراپایش لبریز ِ بوسه بود

تا لبی نبوسیده به یادگار نبرد

امّا کسی نبود

یا بود و

شهامتِ سردرآوردن از سِرّ ِ پنجره ها را نداشت

یا بود و

بویی از راز ِ آفتابگردان نبُرده بود

یا بود و

شورتلخی ِ چشمهایش را میان لبانش زمزمه میکرد.

راهی بجز رفتن نبود

گر چه هیچکس آماده ی رفتنش نبود ...



ساعتِ مُچی راهی بجز رفتن نمانده بود

در اينكه ساعتِ مُچي نمي بندم.

لافِ محال نيست، دستهايِ تو عقربه هايِ زمانم،

تهيدستي نيست كه تقويمي بر ديوارم نيست.

نگرفته ام دستهات را كه نگذرند از من، رؤيا نيست.

مي گذرند مثلِ سايه ي ابرها بر علفزار از من، رازي نيست

ثانيه ها

روزها

دستهات

...



هوس رازي نيست

وسوسه ی برهنگی و رؤیایِ غرق

حریفم نبوده اند ،

اینسان که میانِ مردمک هایت

هوسِ دست و پا زدن دارم .

من از پسِ چشمهایِ تو برخواهم آمد ...



این شعر نیست ... حتّی کنار ِدریاها

روی این نیمکتِ باران خورده ی این سطور

بی چتر میان ِ اینهمه کلماتِ مبهم و نشانه ها

بهانه است.

اینکه آنسویِ این خطوطِ پُر استعاره

برای پنهان کردن ِ التهابِ گونه هام در آغوشت

کورسویِ شمعی را حتّی بر نمی تابم

بهانه است،

بهانه هایِ ساده ی نداشتنِ دلهره ی نداشتنت ...





عقربه های خواب اینکه بی خبر می نشانمت اینجا

نَفَسی پس از ابهام ِ ردّ پاهات بر برف ...

عقربه های ِ خوابِ ساعتِ خراب تر از من

روزی دوبار دستِ کم

لحظه ی رفتنت را

سالهاست دُرست نشانم می دهند ...



لطفا از اینجا باز شود ... ویرانی ِ ساعتِ دیواری ام

یا خط چین ِ سُس ِ خَـــردل ِ یک نفره ی ساندویچ ِ مغز

مثل نـــخِ ِ باز کردنِ بیسکویتِ پـــتی بور ِ عصرانه

یا نخ ِ باز کردنِ پاکتِ مارلبــــــورویِ بُلند

...

از این خط چین ِ رویــَــت، بـــِـــبُـــرَم !

از این نخ ِ وجودت، بـــِـــــــــکِش اَم !



عین شین قاف مثل ِ خط چین ِ رویِ سُس ِ مایونز ِ تک نفره یِ ســالادِ فصل

چشمهامان در شهامتِ دریدنمان سهیم بودند ،

لبهامان در جسارتِ به دندان کشیدنمان.

زنده ها را کنار ِ مُرده هامان در بطن ِ راستمان دفن کردیم ،

خورشید را در چشمهای تو ، ماه را در چنگ های من

و به فتح ِ آغوش هم بر آمدیم چون شب و روز ؛

سالهاست من با بوته های گل سرخ می خوابم

تو با بوته های تمشک های وحشی ...



لحظه های بی قراری نه تنها نبودیم ؛

روبروی ِ همیشگی ِ ساعت فروشی

بعد از آخرین هرگز نیامدن

اینکه با درخت اشتباه گرفته می شد به راحتی

چیزی از قامتش خَم نمیکرد

از صبوری اش کَم .

حرکت ِ گاه و بیگاهِ دستش تا روبروی چشمهاش

نیم نگاهی هر از گاهی به ساعتش

رقصبرگ ِ نسیمی میان ِ شاخه های ِ سپیداری.

ریشه هاش سالها از دهانِ پرندگانِ آسمان آب می خوردند

شاخه هاش از چشمهاش، زمین.

زیر سایه اش،ساعت ها

نفس های ِ تازه ی ِ هزاران خورشید و ماه؛ صبح ِ هر فردایش.

تمام ِ فصل های خوب ِ قصّه

پیش از افتادن از درک ِ سیلی ِ خواب ِ ساعتش بود امّا.

خوابیدن ِ ساعت

لختی پیش از لحظه ی ِ قرار ِ نیامدن

گاهی مرهم ِ بی قراریِ خوبی است.

با درخت اشتباه شدن گاهی

بی قراری، گاهی موهبتی است. کنار ِ همیشگی ِ جوی ِ خیابان ِ قرار