شعری از علی شاه مولوی

در اﻳﻦ ﺻﻮرت دوﺳﺖ ات ﺧﻮاهم داﺷﺖ

‫اﻧﺪوﻩ ات اﮔﺮ ﺁﺑﺴﺘﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺳﺘﺮوﻧﯽ

‫ﻧﺘﺮس ،

‫ﺑﮕﻮ ،

‫ﻣﺎﻩ ﻣﮑﻌﺐ :

‫ﺁﻓﺘﺎب ِ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ :

‫درﺧﺖ ﻣﻌﻠﻖ :

‫اﻳﻦ ﺷﻮرش اﺻﻼ ﺑﯽ دﻟﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ

‫وﻟﯽ اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻃﻌﻢﺗﺤﮑﻢ دارد

‫ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ؟

‫ﻣﻦ هم ﻣﺮدﯼ از اﻳﻦﻗﺒﻴﻠﻪ ام

ﻣﺎهي هاﯼﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪارد

‫ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ            دهان ِ ﺑﺎﺟﻪ ﯼ ِ ﺗﻠﻔﻦ                 ‫

‫ ﻟﮑﻪ ﯼ ﺧﻮﻧﯽ اﯼ ﺳﺖ          دﻓﺘﺮﭼﻪﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻗﺮﻣﺰ                    ‫

‫ﮐﻪ از ﻟﺐ ﭘﺎﻳﻴﻨﯽ اش ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ

‫ ‫ﺣﻠﻖ ﺁوﻳﺰ ﻣﯽ ﮔﺬارم    ﺑﺮاﯼ ﭘﺎﺷﻨﻪ ها و ﭘﻴﺎدﻩ رو         ﮔﻮﺷﯽ را            

‫ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ها و ﺷﻴﺸﻪ ها ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد        اﻣﻮاج ﺁﺑﯽ ﻧﺌﻮن               ‫

‫ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺣﺬف ﺧﻮاهد ﺷﺪ           و ﺷﺮوع ﺗﺮاوﻟﻴﻨﮕﯽ ﮐﻪ    

‫ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ         ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺑﯽ ﭘﻮل            ‫

‫ ژوﻟﻴﺪﻩ هايي ﭘﺎﭘﺘﯽ       ﺳﺮﮔﺮدان         ‫

‫ ﺑﯽ ﻣﺸﺘﺮﯼ         روﺳﭙﯽ هاﯼ ﭘﻴﺮ             ‫

‫ ﮐﻪ از ﮐﻨﺎر ﮐﻴﻨﻪﯼ ﺑﻌﻀﯽ ها ﻣﯽ ﮔﺬرﻧﺪ        و دو ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺟﻮان             ‫

‫ ﺑﻪ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﯼ         ﻓﻼش ﺑﮏ            ‫

‫همان دﻗﺎﻳﻖ دوﺷﻨﺒﻪﯼ دﻟﮕﻴﺮ

‫ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪﺁﺧﺮﻳﻦ اﺗﻮﺑﻮس      ﺧﻤﻴﺎزﻩ ها را ﺑُﺮد

‫روﯼ ﻧﻴﻤﮑﺖ اﻳﺴﺘﮕﺎﻩﺑﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮ

‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ، اﻳﻦ ﻧﺎم و ﻧﻤﺮﻩ ها ﻣﺎل ِ ﺷﻤﺎﺳﺖ :

‫ همراه ﻧﺎﻟﻪ ﯼ گرﺑﻪ اﯼ      از ﺳﺮ دل درد         ‫

‫ﺳﮓ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ ﯼ ﻣﻐﻤﻮﻣﯽ

‫‫ﺑﻪ زﺑﺎﻟﻪ هاي رو ﺑﻪ روﯼ رﺳﺘﻮران ﺗﻌﻄﻴﻞ        ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد

‫ در ﭘﻴﺎدﻩ رو     ﺑﺎران ﻣﯽ ﺑﺎرد     ﺣﺎﻻ       ‫

‫و ﺑﻴﻦ ﭘﺎﺷﻨﻪ هاي ﻋﺎﺑﺮان ﻋﺠﻮل      ﻳﮏ ﻧﻔﺮ        ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎران اﺳﺖ .

‫ﮔﻮﺷﯽ اﮔﺮ ﭘﺎﻧﺪول ِ ﻋﻘﺮﺑﻪ هاي ﻧﺎﭘﻴﺪاﺳﺖ

‫رﺑﻄﯽ ﺑﻪ روﻳﺎهاﯼ ﻣﻦﻧﺪارد

‫ ﻣﯽ رﻗﺼﺎﻧﺪش       در ﺑﺎران      ﺑﺎد      ‫

 ‫اﺻﻼ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺘﻢ

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ هاي دوﻟﺘﯽ         ﺷﻴﺸﻪ ﯼ ﺑﺎﻧﮏ هﺎ

‫ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ِ ﭘﺎﺳﺒﺎن ها        ﻗﻨﺪاق ِ ﺗﻔﻨﮓ هﺎ              ‫

‫ﭘﻞ هاﯼ ِ ﭘﺸﺖ ِ ﺳﺮ

و

‫دل هاﯼ ِ ﻋﺰﻳﺰان ﻣﺎن را ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻳﻢ

‫ﺗﺎ

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﻳﻢ

‫ از ﻣﺴﻴﺮ ِ ﺁزادﯼ    ‫ﻣﻴﺪان ِ ﻋﺪاﻟﺖﺑﻮد      ﻗﺮار ِ ﻣﺎ        ‫

‫ در اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ِ ﻏﻨﺎﻳﻢﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﺪ      ﺷﻤﺎ     ‫

‫ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻋﻤﻮﻣﯽﻣﺸﮑﻮﮐﻢ

‫ﻟﻄﻔﺎ ‫ً

‫ ﭘﺮﭼﻤﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم        ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﻴﺪ      ‫

ازﺗﺎﺑﺴﺘﺎن هفتاد وﺷﺶ ﺑﺮاﯼ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺷﺼﺖ و هفت

‫ﺳﻪ اﭘﻴﺰود ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﻋﺖ هاي ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ

‫١

‫ ‫دﻳﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدﻳﻢ        ﺳﺎﻋﺖ       

‫ از همان ﮐﻮﭼﻪ ﯼ درﺧﺖ ﭘﻮش ِ     ﺟﻮﯼ ﮔﺬر      ‫

‫ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ        ﺑﭽﻪ ﮔﺮﺑﻪ هاﯼ ﺑﻬﺎرﯼ        ﺣﺎﻻ ،ﺣﺘﻤﺎ

‫و ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ، از ﺳﻴﺐ هاﯼ رﺳﻴﺪﻩ ﯼ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻗﻴﻤﯽ

‫ ﻣﺎﻧﺪﻩ ا ﺳﺖ        ‫روﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ دﻳﻮار         ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ هاي‫

‫ﮐﺎش ﺑﺎز هم ﻧﺎم ﮐﻮﭼﻪ را ﻋﻮض ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ

‫٢

‫ ‫زﻳﺒﺎ ﺗﺮ اﺳﺖ           ﭼﻘﺪر ﺳﺎﻋﺪت ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ          

‫ﭼﻘﺪر دﻟﺸﻮرﻩ ﯼ ﺗﻮ را ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ دﻳﺪن ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

‫دوﺳﺖ دارم

‫ﺳﺎﻋﺖ ات را ﺑﯽ ﺗﻮﺑﺒﻴﻨﻢ        ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

‫ﻣﺜﻞ ﺁن هﻤﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ رﺳﺎﻧﺎن ﻧﺎﺑﻠﺪ

‫‫ﻳﺎدت هست ؟       ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﻟﺒﺎس هاي ﭼﺮوﮎ ﺁوردﻧﺪ            

‫از ﺳﮑﻮت ﻋﻘﺮﺑﻪ ها در ﺳﮑﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ِ ﻧﺒﺾ هﺎ

‫ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﺪس زد ﮐﻪ ....       ﺗﺮﺳﻴﺪﯼ ؟      ‫

‫٣

‫در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﺟﺎ ﺑﻪﺟﺎﻳﯽ ﻋﺪد هاي ﺷﺶ و هفت

‫ارواح ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ

‫راز ﺳﮑﻮن ﻋﻘﺮﺑﻪ ﯼﺳﺎﻋﺖ ﺷﺎن را

ﺑﺮ ﺗﻘﻮﻳﻢ روﯼ دﻳﻮار روﺑﻪ رو    ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ         ‫

‫هر ﻗﺪر هم دﻳﺮ ﺷﺪﻩﺑﺎﺷﺪ     ﺣﺎﻻ       ‫

‫ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﺎﻋﺖ ها       ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ       دﻳﮕﺮ           ‫

‫ ﺳﺮد اﺳﺖ       ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ      ﺳﺎﻋﺖ     ‫