شعری از علی حسن زاده

چه جوري...

هنوز تا آمدن واژه ایی ديگر

دستم نمي رسد به دهانم كه درش را بگذارم

بايد زبانم بنويسد كه...

                               دستت را بردار از سرم.

دارم را بده تا داد بزنم كه من هم دارم

كه من هم از همهمه ي همه ي آنها بي خبر نبوده ام

كه من هم فقط  از خودم مايه نگذاشته ام كه همه ي آن بي همه را خيس كنم

هر كه نوشته است: بي همگان به سر...

                                                            هي پسر،

                                                                   كدام سر؟

                                                                                همه بي سر شده اند

                                                                                                          تا از دردسر سر خلاص شوند.