شعری از عطاء الله آشتیانی

 باور نمی کنم

         پشت به خورشید

        من بر طبل بی عاری بنوازم

و تو زاغ سیاه سایه ات را

                           چوب

باور نمی کنم

              که تو باورم را بخندی

قاه قاه بزنی

            و کلاغ از آنتن خانه ی متروک

                              برف را بتکاند

حدس می زدم نگاهت فاز دارد

یادم نبود

         فاز و نول با هم می خشکاند

باور نمی کنم

      دست راستم

                    هشتادو یکِ دست چپت را لمس نکرده باشد

اینهمه اصرار؟

              که دستت

                   زبری دستم را لمس نکرده اند

باور نمی کنم

           خورشید را

          وقتی از روز نشانی نیست

ماه را نمی توان باور نکرد

باهم گره گره خاطره می بافید

یاد مامان

      که سر می انداخت

                          ژاکت ساده زمستانی

سر انداختم

            با حدس و گمان زندگی کنم

حدس بزنم

           دوستم داری

گمان ببرم

         بی من نمی توانی

شک کنم

        دوستت ندارم حرف تو باشد

و از این قبیل حرفها

           که همیشه شیره می مالد

                      سری را پر شور

برایت نامه نوشتم

                که نه فرستاده می شود

               و نه جواب می خواهد

باور کن

          نبودی که ببینی

         باش و بخوان

تا بدانی

    نامت تنها در نامه ام معطل مانده

                         و تا جایی که جان کاغذ بود

                                     نقطه بازی کردم

هنوز مدادم مفتخر است نوشتنت را

باور نمی کنم

               تنها نامت یادگاری باشد

                               و خودت پشت به خورشید

امانم گریه را برید

              بغضم نمی ترکد

                  اما می ترکاند

                            یکی یکی

                                   سلول های مغزم را

                          این بهترین علت عزای موهایم است

موهایم

      دانه دانه

             کفن می پوشند تا

                             بهتر دیده شوند

به جان کاغذ رحم کن

به جان مداد

                         نقطه می گذارم

                                    تا انتهای لرزیدن دست

باور کن

   تا انتهای هرچه تو نام نهاده ای

                               نقطه نقطه نقطه