شعری از طوبی شیخ شاب

«اودیسه فضایی»

شکل یک نعره ی محبوس به یک پیرهنم
گل نه! از باد شده ساخته اجزای تنم
انتزاعات سه بعدی، نیستی در هستی
معنی و ماده و این پارادوکسی که منم
شکل هذیان دم مرگ ارسطو، یا سارتر
پر صد واژه ی کج، گنگ شده این دهنم
هملت غم زده در فکر نبودم یا بود
حجم یک هیچ، در آغوش سفید کفنم
راستی! این کفنم را به فضا بفرستید
در زمین هیچ کجا، بوده، نبوده وطنم