شعری از طاهره باقری

زن زمین مي خورد مثل هر بار در نمی آيد از او صدا هم
پا نخواهد شد - آری- برايش بعد از اين های دنيا، عصا هم!

زن زمين مي خورد تكه ها پخش  تكه ها... تكه ها... تكه ها، پخش!
بر نمي دارد اين بار حتا، از خودش، از خودش يك هجا هم!
 ■■■
(‌‌- می شه دست شما رو بگيرم؟ می شه من تكيه گاه شما شَم ؟
مي شه كه از تن تكه هاتون يك عروسك بسازم كه با هم...‌‌‌‍‍؟)

 عينك دودي و چتر و انگار اين متل رنگ ديگر گرفته است
ناتني هاي در پشت در گرگ! ناتنی ها....تنی ها! شما هم؟!

ها! تنی های در پشت در گرگ! پيش رو بره و پشت سر گرگ
استخوان هاي در گوشت مانده دور ازچشم های خدا هم

پلّه ها، قلّه هايي كه بايد... چاله ها، درّه هايي كه بايد...
پيش پايی كه لنگيده يك عمر سنگ های جهان هم فراهم .