شعری از صالح بوعذار

"مویه‌ی رود "




در شهریورِ
                  هذیان
شرابه‌های شوکران
               می‌دود
      در شریان شط
و صفیر گلوله‌های همسایه،
خواب سپید نخلستان‌های شهر را،
پاره
      پاره می‌کند
و عبای شهر،
با سی‌ویک
                 گلوله،
سرب‌آجین می‌شود
▫️▫️▫️
ماهیان شط،
پوکه‌های پوک به دهان،
بر تن سرد رود،
                    رژه می‌روند
و خرچنگ‌ها،
            با انبر
                     کینه،
تن ساحل را،
شرحه شرحه می‌کنند
▫️▫️▫️
در آن‌سوی کارون،
سلمی،
با سرنای سکوت،
- با داس اساطیر -
تن سرد زمین را،
                        می‌خراشد
و در حفره‌های سرد و سیاه،
مردگان را،
عمود،
در عمیق زمین
                     می‌کارد
و در دهان
             هر سیاوش،
هسته‌ی خرمایی،
                 می‌نشاند
و گیسوانش را،
به زلف‌های جاری رود،
گره می‌زند
             و نگاهش را،
به طره‌های سوخته‌ی نخل‌ها،
می‌دوزد

▫️▫️▫️
و من،
از کله سحر،
تا بوق سگ،
در خویش راه می‌روم
تنم را،
شخم می‌زنم
و استخوان‌های پوسیده‌ی نیاکانم را،
آسیاب
          می‌کنم
و نان برشته‌ی درد را،
از بالای پل کمرشکسته‌ی خرم-شهر
در دهان سرخ شط،
می‌ریزم

کارون
 به خود می‌پیچد،
و "بنی‌ها" سر از آب گل‌آلود٭
در می‌آورند
و در دهان،
               هر یک،
تکه‌ای آینه است!




بنی٭ نوعی ماهی جنوبی